Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ: 5. ΚΑΡΜΑ (Ομαδικό Κάρμα-Ασθένεια-Πόνος και Κάρμα)

Κυριακή 21 Απριλίου 2013

5. ΚΑΡΜΑ (Ομαδικό Κάρμα-Ασθένεια-Πόνος και Κάρμα)

ΟΜΑΔΙΚΟ ΚΑΡΜΑ

Η συγκέντρωση των ψυχών σε ομάδες, οικογένειες, έθνη και φυλές, βάζει ένα στοιχείο πολυπλοκότητας στον Καρμικό Νόμο. Εδώ βρίσκονται οι πραγματικές δυσκολίες για την κατανόηση της λειτουργίας του καρμικού Νόμου, από τον ανθρώπινο νου, όπως στην περίπτωση των ομαδικών ατυχημάτων, π.χ. από ένα σεισμό.

2 Λέγεται ότι τίποτα δεν μπορεί να συμβεί στον άνθρωπο αν δεν υπάρχει στο ατομικό του Κάρμα μια αιτία γι’ αυτό. Θα σωθεί «ως εκ θαύματος», όπως λένε, μέσα από το θάνατο και τα ερείπια.
Αν χρωστάει όμως μια ζωή, και το εθνικό ή οικογενειακό Κάρμα τον τραβήξει σε μια τέτοια καταστροφή, δεν υπάρχει παρέμβαση για να μπορεί να τον σώσει, όσο δυνατή και να είναι, ακόμα και αν αυτός ο ίδιος δεν ήταν να πεθάνει στην τωρινή περίοδο της ζωής του. Έτσι πληρώνεται Κάρμα που η φύση δεν θα του πλήρωνε στη παρούσα ζωή του, αν λογαριαζόταν μόνο το Ατομικό του Κάρμα. Αυτό δείχνει ότι το Ομαδικό Κάρμα οποιουδήποτε είδους, είναι πολύ ισχυρότερο από το Ατομικό Κάρμα ενός ατόμου - ψυχής, σε μερικές περιπτώσεις όπως οι τεράστιες καταστροφές, ακόμη και αν αυτό, το Ατομικό Κάρμα, δεν είναι πολύ αρνητικό. Είναι θέμα αναλογίας του μεγέθους του Ομαδικού με το Ατομικό Κάρμα του κάθε ξεχωριστού ατόμου ψυχής

Με το Ατομικό Κάρμα εξηγούνται περιπτώσεις φαινομενικών αδικιών που καθημερινά βλέπουμε να συμβαίνουν γύρω μας. Με το Ομαδικό Κάρμα εξηγείται γιατί η γέννηση ενός ανθρώπου γίνεται σε τούτο ή σε εκείνο το έθνος, πράγμα το οποίο έχει άμεση σχέση με τις συγκεκριμένες ποιότητες των χαρακτηριστικών της ψυχής του και με τις δράσεις του μέσα στο συγκεκριμένο καρμικό χώρο. Φυσικά ο οικογενειακός δεσμός έχει πιο προσωπικό χαρακτήρα από τον εθνικό και όσοι σχημάτισαν στις ζωές τους δεσμά μεγάλης στοργής έχουν την τάση να ξαναγυρίσουν στην ίδια οικογένεια. Αυτά τα δεσμά ξαναβρίσκονται επίμονα από τη μια ζωή στην άλλη και τα πεπρωμένα δύο ατόμων που τα δένουν σύνδεσμοι στοργής είναι δεμένα σφικτά σε διαδοχικές ενσαρκώσεις. Μερικές φορές τέτοια άτομα έχουν διαφορετική διάρκεια ζωής στους αγνούς ουρανούς, λόγω διαφορών της νοητικής και πνευματικής τους δραστηριότητας σε ζωές που έζησαν μαζί στο παρελθόν. Αυτό μπορεί να τα διασκορπίσει προσωρινά, αλλά θα συναντηθούν σίγουρα ύστερα από πολλές ενσαρκώσεις. Γενικά όσο μεγαλύτερος είναι ο σύνδεσμος στις ανώτερες περιοχές της ζωής, τόσο πιθανότερο είναι να ξαναγεννηθούν οι ίδιες ψυχές στην ίδια οικογένεια.

Οι λεπτομέρειες της λειτουργίας του Ομαδικού Κάρμα θα μας πήγαιναν πολύ μακριά από τα όρια αυτής της εργασίας και πολύ μακρύτερα από τις γνώσεις που είναι διαθέσιμες από τους διδασκάλους της αλήθειας. Για να καταλάβει κανείς το ζήτημα με ακρίβεια θα πρέπει να κάνει μια μεγάλη μελέτη σε πολλές ατομικές περιπτώσεις που να βρίσκονται γύρω του. Γενικά όμως, είναι καλύτερα ένας σοβαρός ερευνητής να ασχοληθεί με τους Νόμους που διέπουν το Κάρμα και την Μετενσάρκωση και όχι με την αναζήτηση των προηγούμενων ζώων των δικών του ή των άλλων. Το παρελθόν δεν είναι δυνατόν να αλλάξει. Είναι δυνατό όμως να αλλάξει το μέλλον. Αυτό κατορθώνεται με την κατανόηση των εσωτερικών νόμων και την άμεση εφαρμογή τους.

Οι άνθρωποι γενικά δημιουργούν πολλές αρνητικές σκεπτομορφές με καταστρεπτικό χαρακτήρα, οι οποίες συγκεντρώνονται στο αστρικό πεδίο και στη συνέχεια προβάλλονται στη γη σαν πόλεμοι, επαναστάσεις, κοινωνικές αναταραχές και κάθε είδους ενέργειες, που κτυπούν σαν ομαδικό Κάρμα εκείνους που γέννησαν τις καταστρεπτικές σκεπτομορφές, απλώνοντας συγχρόνως σε μεγάλη ακτίνα την καταστροφή.

Ο άνθρωπος έτσι, είναι κύριος του πεπρωμένου του, είτε προς το καλό είτε προς το κακό. Οι επιδημίες, τα εγκλήματα, οι αρρώστιες και ομαδικά δυστυχήματα μπορούν να εξηγηθούν μ’ αυτό τον τρόπο. Οι κακές σκέψεις δημιουργούν αρρώστιες που απλώνονται παντού. Γεννιούνται τότε μαγνητικές διαταραχές που απλώνονται και επηρεάζουν το μαγνητικό πεδίο επιδρώντας σε όλους μας, σαν Πλανητικό Κάρμα. Ο άνθρωπος μεταχειρίζεται για την καταστροφή τις στοιχειακές δυνάμεις του σύμπαντος, ενώ θα έπρεπε να συνεργάζεται με το Θεϊκό σχέδιο για την προώθηση του.

ΑΣΘΕΝΕΙΑ - ΠΟΝΟΣ ΚΑΙ ΚΑΡΜΑ

Από Εσωτερική σκοπιά, η ασθένεια είναι το αποτέλεσμα της αναστολής της ζωής, της ψυχής, που βρίσκεται μέσα στο ανθρώπινο σώμα. Σαν αποτέλεσμα αυτής της δυσαρμονίας το πνεύμα και η ύλη δεν αλληλο-σχετίζονται ελεύθερα. Η ασθένεια είναι στη ουσία της μια εξαγνιστική διαδικασία η Αλίκη Μπέϊλη. Αναφέρει επίσης ότι το πρόβλημα της ασθένειας αυτή την εποχή επιδεινώνεται από την ανθρώπινη λανθασμένη συμπεριφορά ως προς τα εξής:

1. Την αδυναμία του ανθρώπου να εκτιμήσει την αληθινή ωφελιμότητα της ασθένειας και του πόνου.

2. Στην δυσφορία του για την οδύνη.

3. Στην παρανόηση του Νόμου της μη αντίστασης

4. Στην υπερεκτίμηση της φύσεως της μορφής.

5. Στη στάση του έναντι του θανάτου και στην αντίληψη του ότι, η εξαφάνιση της ζωής από τη μορφή, έξω από την οπτική του αίσθηση και η επακολούθηση αποσύνθεσης της μορφής αυτής, υποδεικνύει καταστροφή.

Παρακάτω, στο ίδιο βιβλίο, η Α. Μπέιλη αναφέρει μεταξύ άλλων, εν συντομία μερικά σημεία που σχετίζονται με τη ασθένεια:

1. Κάθε ασθένεια είναι δυσαρμονία και έλλειψη ευθυγράμμισης και ελέγχου

2. Ο ανταγωνισμός προς την ασθένεια απλώς την ενεργοποιεί

3. Η ασθένεια είναι μια διαδικασία απολυτρώσεως και ο εχθρός εκείνου που είναι στατικό, και ότι,

4. Ο νόμος του αιτίου και του αποτελέσματος διέπει την ασθένεια, όπως διέπει και κάθε άλλη εκδήλωση.

Στο τέλος του βιβλίου αναφέρει ότι «το Κάρμα είναι ένας αποφασιστικός παράγοντας για την ασθένεια..., αλλά θα εκπλαγείτε αν σας δηλώσω ότι σύμφωνα με το Νόμο είναι απόλυτα δυνατό να επέμβουμε στο Κάρμα».

Σ’ ένα παλιό βιβλίο απόκρυφης Ιατροσοφίας υπάρχει γραμμένο το εξής:

«Κάθε αγαθή πράξις μας, αποτυπούται επί της ψυχής του Κόσμου και εκείθεν ανακλώμενη απ’ ευθείας εφ’ ημών, πολλαπλασιάζεται και ενισχυμένη δημιουργεί πέριξ ημών υπερασπιστικήν ατμόσφαιραν, θώρακα άτρωτον κατά πάσης επιβουλής. Αντιθέτως πάσα ταπεινή και απάνθρωπος πράξις, επιστρέφει κατ’ ευθείαν εις τον γεννήτορα της και τοξεύει προς αυτόν δια των ιδίων του βελών. Είναι ο γενικός απόκρυφος νόμος της επανακυκλώσεως και επαναφοράς. Διότι η καθολική θλίψης του Κόσμου, διότι οι ασθένειαι, διότι η δυστυχία; Διότι η ψυχή της Γης και τους Κόσμου είναι υπερφορτισμένη εγωιστικών παθών, είναι πλήρης μίσους και ανθρωποκτονίας, μεστή ψυχών αδίκως θανατωθέντων επιζητουσών εκδίκησιν από τους φυσικούς νόμους. Και ο σκληρός Νόμος της Δικαιοσύνης, επεμβαίνει και θερίζει δια του δρεπάνου αδιακρίτως στέμματα βασιλέως, τιάρας ποντίφηκων και θραύει τα οστά των αδίκων. Τι δύναται να πράξη η Επιστήμη με τα φάρμακα, ενώπιον της δίνης των φυσικών δυνάμεων τας οποίας αγνοεί και των οποίων δεν αντιλαμβάνεται ούτε καν την ύπαρξιν;

Αυτή είναι μια αρκετή καλή περιγραφή του μηχανισμού του πόνου και της σύνδεσης του με το Κάρμα και την ασθένεια.

Ο Νόμος του Κάρμα είναι μέρος όλων των αρχαίων διδασκαλιών.

Αν σε κάποια ζωή τυφλώσαμε απάνθρωπα ένα συνάνθρωπο μας πρέπει σε μια επόμενη ζωή να υποφέρουμε με παρόμοιο τρόπο. Έτσι, είτε σ’ εκείνη τη ζωή είτε σε μια επόμενη εμείς μπορεί να τυφλωθούμε κάτω από πολύ περίεργες καταστάσεις. Αυτό μπορεί να γίνει από ένα και μοναδικό γεγονός ή μπορεί να υποφέρουμε από κάποια ασθένεια του ματιού. Παρόμοια ένα καλό Κάρμα θα εκδηλωθεί στις μελλοντικές μας ζωές σαν μεγάλη εύνοια.

Σε γενικές γραμμές το Κάρμα από κακές ή απάνθρωπες πράξεις λειτουργεί μέσω των ασθενειών.

Όταν η κακή τύχη του πόνου και της ασθένειας μας επισκέπτεται, ρωτάμε με απορία:

Γιατί αυτό έπρεπε να συμβεί σε μένα; Πόσο πόνο μπορώ να αντέξω; Πρέπει να πάρω κάτι για να τον σταματήσω; Γιατί πρέπει να υπάρχει πόνος και ασθένειες; Υπάρχει κανένα κρυφό νόημα στον πόνο και στην ασθένεια;

Αυτές είναι μερικές από τις ερωτήσεις που έρχονται στο μυαλό μας στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μας. Η ασθένεια είναι η επινόηση της ψυχής για εξέλιξη του άκαμπτου φυσικού της φορέα έτσι ώστε να τον προσαρμόσει στις καινούργιες συνθήκες που απαιτούνται για την εξέλιξη της. Η αποτυχημένη απόπειρα στο να το πετύχει αυτό εκδηλώνεται σαν ασθένεια.

Ο πόνος από την άλλη μεριά είναι σαν τον φτωχό συγγενή της οικογένειας των αισθήσεων, κανείς δεν τον θέλει. Είναι πάντοτε δυσάρεστος, παρ’ ότι μας δίνει ένα σήμα, μας προειδοποιεί ότι κάτι δεν πάει καλά και ότι πρέπει να βρούμε την αιτία του. Εμείς όμως τις περισσότερες φορές τον πολεμάμε, τον εξαφανίζουμε, για να σταματήσουμε να βλέπουμε ότι κάπου υπάρχει κάποιο πρόβλημα που πρέπει να επιλύσουμε.

Ο πόνος λειτουργεί από αυτή την άποψη προς τις αισθήσεις, όπως ο αδένας της υπόφυσης προς τους άλλους ενδοκρινείς αδένες..., σαν ένα είδος διευθυντή της ορχήστρας του σώματος. Πολύ μεγάλος πόνος μπορεί να επηρεάσει την είσοδο των λαμβανομένων μηνυμάτων των άλλων αισθήσεων. Μετά από μια κρίση μεγάλου πόνου γινόμαστε υπερευαίσθητοι στα άλλα περιβαλλοντικά ερεθίσματα.

Τι γίνεται όμως με τον εσωτερικό πόνο του ανθρώπου, τον νοητικό και τον συναισθηματικό πόνο; Η εσωτερική παράδοση πιστεύει ότι << ο βαθμός στον οποίο υποφέρουμε τον πόνο εξαρτάται από τις κωδικοποιημένες πληροφορίες που βρίσκονται στο μόνιμο άτομο του φυσικού σώματος. Με τη σειρά του αυτό αποφασίζεται από το Κάρμα του ατόμου και ιδιαίτερα το φυσικό Κάρμα. Ο βαθμός της πνευματικής επίγνωση είναι επίσης ένας παράγοντας. Αυτοί που είναι ιδιαίτερα πνευματικοί φέρνουν την μεγαλύτερη ευθύνη της ανθρωπότητας από τους άλλους που είναι λιγότερο ανεπτυγμένοι. >> Μιλά βέβαια για τον νοητικό και τον συναισθηματικό πόνο κυρίως και όχι για τον φυσικό, πιστεύω...Γιατί ένας εξελιγμένος τύπος ανθρώπου με ευαίσθητο νευρικό σύστημα να άντεχε περισσότερο τον φυσικό πόνο από έναν << αδιαφοροποίητο >> άνθρωπο της υπαίθρου με ανθεκτικό νευρικό σύστημα και δεκαπλάσια πρανική δύναμη. Το παραπάνω δεδομένο ισχύει απόλυτα στην περίπτωση των ατόμων - ψυχών εκείνων που δουλεύουν πάνω στο Μονοπάτι, με σκοπό να κάνουν τον δρόμο λιγότερο επώδυνο και βασανιστικό για τις πιο νέες ψυχές. Μια τέτοια ψυχή επειδή βρίσκεται στο τέλος των ενσαρκώσεων της, εξαντλείται συνειδητά και κουράζεται και πολλές φορές παίρνει μαζί της μια τρομαχτική ασθένεια, η οποία προϋποθέτει πολύ μεγάλο πόνο. Την υποφέρει μόνη της, χωρίς γιατρούς, χωρίς να ζητά ανακούφιση, προσφέρει την τελευταία πράξη της υπηρεσίας της, τη μείωση του ανθρώπινου φορτίου πόνου. Η Αλίκη Μπέϊλη μας λεει κάτι πολύ σημαντικό για τον πόνο στην << Πραγματεία επί της λευκής μαγείας >>

<< Δεν είναι το μονοπάτι της χαράς, ούτε το μονοπάτι του πόνου, αυτό πάνω στο οποίο λαμβάνει χώρα η απελευθέρωση και κατακτείται η γνώση. Είναι μέσω της υπέρβασης και των δύο, μέσω της συνένωσης τους που ο σκοπός κατακτείται, αυτός ο σκοπός που βρίσκεται πάνω απ’ όλα σαν ένα σημείο φωτός που λάμπει μέσα στο σκοτάδι μιας χειμωνιάτικης νύχτας. >>

Ο πόνος είναι το ένα από τα δύο τυλιγμένα φίδια του Κηρύκειου, ενώ το άλλο είναι η χαρά. Κανένα δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς το άλλο. Ο πόνος και η χαρά όταν έρχονται σε κορύφωση γίνονται μαρτύριο και έκσταση. Όταν και τα δυο έρχονται στην αρμονία της οδυνηρής έκστασης ( ! ) συνδέονται με την Μύηση. Η ράβδος της Μύησης είναι αυτή πάνω στην οποία τα δύο φίδια είναι τυλιγμένα.

Από ένα παλιό αποκρυφιστικό βιβλίο διαβάζουμε :

<< Ο πόνος είναι η διάλυση της μορφής και το φτάσιμο στην εσωτερική φωτιά (κουνταλίνι). Ο πόνος είναι το κρύο της απομόνωσης που οδηγεί στην θαλπωρή του Κεντρικού Ηλίου. Ο πόνος είναι η ανάφλεξη στον κλίβανο με σκοπό τελικά το να γνωρίσουμε τη δροσιά του νερού της ζωής. Ο πόνος είναι το ταξίδι στην μακρινή χώρα που σαν αποτέλεσμα έχει το καλωσόρισμα στο σπίτι του Πατέρα. Οι χρήσεις του πόνου είναι πολλές και οδηγούν την ανθρώπινη ψυχή έξω από το σκοτάδι στο φως, έξω από τα δεσμά στη απελευθέρωση στην τακτοποιημένη αρμονία του κόσμου είναι για όλους τους γιους των ανθρώπων. >>

Ο πόνος είναι η κορύφωση της αρνητικής δύναμης η οποία αναγκάζει το σώμα σε υπακοή. Άλλες πειθαρχίες όπως ο Διαλογισμός και η συνειδητή εφαρμογή της θέλησης κάνουν το ίδιο με πιο εκλεπτυσμένο τρόπο.

Υπάρχει πάντοτε ο πόνος που προέρχεται από την διαδικασία της δοκιμής και του λάθους, από το μάθημα. Κάθε άνθρωπος υποφέρει από αυτό το είδος του πόνου το οποίο είναι ένα πολύ απαραίτητο μέρος της διαδικασίας του σχηματισμού και της ολοκλήρωσης του σώματος της προσωπικότητας. Μαθαίνουμε από τα λάθη μας.

Πολλές φορές κάποιος από μας, χωρίς άμεση ατομική καρμική ανάμειξη, μπαίνει μέσα σε περιστάσεις ενός πόνου όπως ο πόλεμος, οι σεισμοί, τα ατυχήματα κ. λ. π. του οποίου οι δοκιμασίες και τα λάθη δεν τον αφορούν.

Ο πόνος από απερίσκεπτες και ακούσιες δράσεις σε παρελθούσες ζωές είναι ο πιο δύσκολος να αναγνωριστεί και να χειριστεί. Οι φυσικές συγκινησιακές και διανοητικές ασθένειες ή δυσμορφίες οποιουδήποτε από τα τέσσερα σώματα του ανθρώπου παράγουν πόνο, είναι το αποτέλεσμα ενός προσεκτικού μηχανισμού που προμηθεύει την ψυχή με οχήματα που θα εξασφαλίσουν με τον πιο οικονομικό τρόπο το πεδίο της μάθησης, το οποίο θα δώσει την απαραίτητη εμπειρία για να εξαλειφθούν τα ελαττώματα που παρέμειναν από τα μαθήματα μιας προηγούμενης ζωής. Υπάρχει όμως ένας πιο τρομαχτικός και την ίδια στιγμή πιο χαρμόσυνος πόνος απ’ όλους. Τρομαχτικός επειδή βρίσκεται σε διαφορετική διάσταση από τους πόνους που οι περισσότεροι γνωρίζουν, χαρμόσυνος επειδή αντιλαμβάνεται εθελοντικά. Χαρακτηρίζεται σαν εξωδιαστατικός επειδή είναι ο πόνος του πλανήτη. Είναι ο πόνος που ο δάσκαλος Ιησούς ανέλαβε και τον οποίο όλοι οι μαθητές πάνω στο μονοπάτι πρέπει να μοιραστούν. Αυτός είναι το υπόδειγμα γι’ αυτούς που ακολουθούν το Μονοπάτι της Μύησης αυτοί που θυσίασαν και θα θυσιάσουν τους εαυτούς τους στην υπηρεσία των νεώτερων αδελφών τους.

Οι εξελιγμένοι άνθρωποι επικοινωνούν με τα αισθητικά κύτταρα του πλανητικού νου και η ικανότητα τους να υποφέρουν, να αισθάνονται να απορροφούν τις θείες δυνάμεις θα καθορίσουν πόση ευλογία ο πλανήτης μας θα λάβει πόση από την ενέργεια που αποτελεί την καθοδηγητική δύναμη της εξέλιξης μπορεί να απορροφηθεί αυτή τη χρονική στιγμή.

Το κάρμα και ο πόνος είναι στενά συνδεδεμένα. Όταν ο άνθρωπος συνειδητά επωμίζεται την υπευθυνότητα σαν ένα ανώτερο ον, οι πράξεις που μπορεί να εκτελέσει τον εμπλέκουν με το Κάρμα σε ένα βαθμό πόνου και μαρτυρίου σαν συμμετοχή στο Πλανητικό Κάρμα. Ο πόνος όμως αυτός του ομαδικού κάρμα, ενός πολέμου, μιας επανάστασης ή μιας σταυροφορίας για κάποια ιδεώδη, αφ’ ενός μεν τον βάζει στη διαδικασία ενός μαρτυρίου, αφ’ ετέρου όμως τον ανυψώνει σε ανώτερα επίπεδα πνευματικής επίγνωσης.

Μέσα από αυτό το μαρτύριο, μειώνουμε το σύνολο του πόνου το οποίο είναι το κάρμα του κάθε έθνούς και ολόκληρου του πλανήτη. Αυτό Δε θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, παρά μόνο έτσι όπως αποφασίσθηκε από τις πρώτες εξελιγμένες ψυχές, ενώ βρίσκονταν στην μεταξύ δύο ζώων αφομοίωση της επίγειας εμπειρίας τους.

Οι πιο προχωρημένοι διανοητές, οι αληθινοί αναζητείς πνευματικοί οδηγοί της ανθρωπότητας, θα μοιραζόταν την μερίδα του λέοντος στον πλανητικό πόνο και όσο περισσότερον έπαιρναν, τόσο λιγότερος θα έμενε για τις πιο νέες ψυχές του κάθε έθνους. Έτσι δημιουργήθηκαν οι ασθένειες των μαθητών. Όλοι οι μαθητές του εσωτερικού Δρόμου, είναι επιρρεπείς σε τρεις μεγάλες κατηγορίες ασθενειών. Δεν υπόκεινται όμως στις ευπάθειας του συνηθισμένου ανθρώπου, αλλά σε ένα είδος απομίμησης της κλινικής εικόνας τους, χωρίς η ασθένεια να οργανώνεται και να εκδηλώνεται στην ύλη.

Οι απομιμήσεις ασθενειών της καρδιάς των νεύρων και του αναπνευστικού συστήματος είναι οι πιο συνηθισμένες. Οι ασθένεια αυτές σε όλες τις περιπτώσεις ελέγχονται από τα επίπεδα της ψυχής και η πραγματική ασθένεια ή ο πιθανός θάνατος, λαμβάνει χώρα σαν αποτέλεσμα απόφασης της ψυχής και όχι σαν αποτέλεσμα της επίδρασης της ασθένειας.

Ο μαθητής υπηρετεί, γράφει και συνομιλεί, ο λόγος του και η ύπαρξη του ολόκληρη διεισδύουν στις μάζες των ανθρώπων και τις παρακινούν σε κάποιου είδους δραστηριότητα. Πολύ συχνά όμως προκαλεί αντιδράσεις, επειδή αυτός ο ίδιος δεν έχει κατακτήσει ακόμη αυτό που αρχίζει να εκφράζει. Ταλαντεύεται μεταξύ του νοητικού πεδίου, όπου κανονικά προσπαθεί να λειτουργεί και του αστρικού πεδίου, όπου είναι εστιασμένες οι μάζες των ανθρώπων και αυτό φέρνει πολλές φορές σε σύγκρουση με το περιβάλλον, αλλά και με τον εαυτό του.

Ενώ λαμβάνει χώρα η βασική αναπόφευκτη και αναγκαία αυτή διαδικασία, ένα συγκεκριμένο έργο προωθείται στο αιθέριο σώμα

1. Ο μαθητής μαθαίνει να ανυψώνει τις ενέργειες που συγκεντρώνονται από τα κατώτερα κέντρα στο ηλιακό πλέγμα και από το κέντρο αυτό στο κέντρο της καρδιάς, επιφέροντας έτσι μια επανεστίαση των ενεργειών που βρίσκονται πάνω από το διάφραγμα αντί να τοποθετεί την έμφαση κάτω από αυτό. Η διαδικασία αυτή της αποκέντρωσης και της ανύψωσης της κατώτερης συνείδησης στην ανώτερη δημιουργεί τις κυριότερες δυσκολίες στις οποίες υπόκειται ο μαθητής. Σ’ αυτό το στάδιο αντιστοιχούν τα προβλήματα της αιθερικής υπόστασης της καρδιάς.

2. Ο μαθητής παρουσιάζει συχνά υπερδιέγερση και συνεπώς υπερδραστηριότητα, με αποτέλεσμα κάποια από τα κέντρα του ( τσάκρας ) να παρουσιάζουν μεγαλύτερη δραστηριότητα και κάποια άλλα να παραμένουν νωθρά. Η υπερδιέγερση ή η υπανάπτυξη των κέντρων του, επηρεάζει τους ενδοκρινείς αδένες και τα νευρικά του πλέγματα, τα οποία, με την σειρά τους προκαλούν δυσκολίες προσαρμογής στο περιβάλλον, εμπόδια έκφρασης της προσωπικότητας και ψυχοσωματικές ενοχλήσεις στο νευρικό σύστημα.

3. Διαταράσσεται προσωρινά ο ορθός ρυθμός και γη ορθή επαφή με το περιβάλλον και η εισπνοή της πνοής της ζωής, η χρησιμοποίηση του εξωτερικού αέρα δυσχεραίνεται. Έτσι δημιουργούνται προβλήματα που συνδέονται με το αναπνευστικό σύστημα, τα οποία είναι πιο σύνθετες εκφράσεις των προηγούμενων προβλημάτων του ηλιακού πλέγματος, του κέντρου της καρδιάς και γενικά της απώλειας της αρμονικής συνεργασίας μεταξύ των 7 κέντρων. Η βασική αιτία στο φυσικό επίπεδο που προκαλεί αυτή την Τελευταία διαταραχή είναι το πνευμονογαστρικό νεύρο, ένα ισχυρό νεύρο διαμέσου του οποίου οι ενέργειες που εισέρχονται μέσω του κέντρου της κεφαλής, διανέμονται στο υπόλοιπο του σώματος.

Τελειωμένες ψυχές, που ενσαρκώνονται σε γήινες οικογένειες, με σκοπό να βοηθήσουν την εξέλιξη μέσα από μαζική προώθηση του ανθρώπινου πολιτισμού είναι οι αναγεννημένοι Φοίνικες, οι συνεχιστές του έργου της αθανασίας των ανθρώπινων ψυχών, οι ασκητές, οι άγιοι, οι σοφοί, οι φωτισμένοι προφήτες, αυτοί που κατέκτησαν και διδάσκουν τα μυστικά της αιωνιότητας.

ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΡΜΑ

Υπάρχει γύρω από τον καθένα από μας ένας περιοριστικός δακτύλίος που δεν μπορεί να τον ξεπεράσει όσο και αν προσπαθεί μέσα από την θέληση του. Ο συνηθισμένος άνθρωπος έρχεται σ’ αυτό τον κόσμο με ορισμένες έμφυτες ικανότητες και ανικανότητες. Στην αρχή, στα πρώτα στάδια της ηλικίας του στη γη νομίζει ότι μπορεί να πετύχει την πλήρη ελευθερία του και να ικανοποιήσει τα πιο τρελά όνειρα του. Αργά - αργά όμως συνειδητοποιεί ότι τα νοητικά, τα αστρικά και τα φυσικά του χαρακτηριστικά έχουν κάποιους περιορισμούς που είτε θέλει είτε όχι πρέπει να αποδεχτεί. Ο άνθρωπος περιορίζεται από τις παλαιότερες σκέψεις του, από το χάσιμο των ευκαιριών που του έτυχαν, όπως και από τις λανθασμένες αποφάσεις που πήρε. Είναι δεμένος με τους ξεχασμένους πόθους του, αλυσοδεμένος από τα λάθη του.

Και όμως δεν είναι δεμένος, ο αληθινός άνθρωπος. Αυτός ο δημιουργός όλων των περασμένων που τον φυλακίζουν, μπορεί να δουλέψει μέσα στη φυλακή του και να δημιουργήσει τη δραπέτευση για τον εαυτό του. Χρειάζεται μόνο να μάθει το πώς θα ξαναγίνει ελεύθερος και τα σίδερα που τον κρατούν δέσμιο, θα παραμερίσουν μόνα τους. Για το συνηθισμένο όμως άνθρωπο, που η γνώση θα του έρθει σαν σπίθα και όχι σαν φλόγα, το πρώτο βήμα για την ελευθερία του είναι να παραδεχτεί τους περιορισμούς του, και το δεύτερο να προσπαθεί να τους απομακρύνει σιγά - σιγά.

Στην αρχή δεν θα μπορεί να σκεφτεί σαν ιδιοφυία, θα μπορεί όμως να σκεφτεί όσο του επιτρέπουν οι ικανότητες του. Οφείλει να εξετάσει τον χαρακτήρα του, να καταπιάνεται με την βελτίωση του, προσπαθώντας να γυμνάσει τις νοητικές και τις πνευματικές του δυνάμεις, πολεμώντας τις αδυναμίες του και φροντίζοντας για τις ανεπάρκειες του.

Οφείλει επίσης να εξουδετερώνει στη καθημερινή του ζωή τα δυσάρεστα αποτελέσματα, εφαρμόζοντας μια αντίστοιχη δύναμη στο ίδιο σημείο, στραμμένη προς το καλό. Να θυμάται πως υπάρχει Κάρμα και να στέλνει πάντοτε μια δύναμη συμπόνιας και συγχώρεσης ενάντια στην κακόβουλη δύναμη για την συντρίψει. Να εργάζεται ομαδικά και να συναναστρέφεται επιλεκτικά αλλά όντα σαν αυτόν που αποφάσισαν να μπουν συνειδητά στο μονοπάτι της λευκής Ιεραρχίας και να υπηρετεί μαζί τους ή μόνος, αυτούς που χρειάζονται τη βοήθεια του. Όταν φτάσει σε βαθμό σχετικά προχωρημένο δεν θα του αρκεί πλέον μόνο το να οικοδομεί το χαρακτήρα του, ούτε να ωφελείται όσο μπορεί περισσότερο από τις θετικές σκεπτομορφές που ο ίδιος ή άλλοι άνθρωποι γύρω του δημιουργούν. Τότε θα αρχίσει να γίνεται ικανός να τροποποιεί το μέλλον του βάζοντας συνειδητά δυνάμεις σε ενέργεια, προορισμένες να αντισταθμίσουν τις άλλες που βρίσκονται μέχρι τώρα σε λειτουργία. Η γνώση τον φέρνει τώρα σε θέση να χρησιμοποιεί τον Νόμο με το μέρος του και με το μέρος των άλλων που είναι γύρω του. Με τον ίδιο τρόπο πρέπει να μάθει να χρησιμοποιεί με επίγνωση δονήσεις αγάπης, στις περιοχές που θέλει να διευθύνει και να εξαντλήσει τις καρμικές αιτίες τους.

Η μεγαλύτερη πλειονότητα των ανθρώπων δυστυχώς δεν μπορεί να φτάσει σ’ αυτή τη γνώση. Να όμως τι μπορεί να κάνει κάποιος αν θέλει να χρησιμοποιήσει την επιστήμη της ψυχής. Μπορεί να παραδεχτεί τις μαρτυρίες ανθρώπων με πείρα σ’ αυτήν την επιστήμη και να εκτελεί τις εντολές των μεγάλων πνευματικών εκπαιδευτικών, ή των Ιδρυτών Θρησκειών, φτάνοντας κάποια στιγμή στο σημείο να πράττει εκείνο που μόνο ένας μυημένος μπορεί να πράττει συνειδητά. Έτσι η επαφή και η αφοσίωση σε ένα δάσκαλο θα μπορούσε να ήταν γι’ αυτόν ο τρόπος για να αποφεύγει τα δυσάρεστα αποτελέσματα του Νόμου του Κάρμα.

Όταν ο αρχάριος μαθητής θα ξεκινήσει να εφαρμόζει αυτές τις αρχές και να προοδεύει θα αρχίσει να καταλαβαίνει ότι η άγνοια καθυστερεί πολύ τον άνθρωπο και ότι η γνώση παίζει πολύ σπουδαίο ρόλο στη ανθρώπινη εξέλιξη. Θα καταλάβει ότι οι άνθρωποι λοξοδρομούν γιατί δεν γνωρίζουν, είναι αδύναμοι γιατί δεν << βλέπουν >>! Και να αφήσει πίσω του το πλήθος, όπως ένα άλογο κούρσας αφήνει πίσω ένα κοινό άλογο. Και τότε θα καταλάβει ίσως για πρώτη φορά ότι δεν χρειάζεται να περιμένει να λιώσουν από την σκουριά σιγά - σιγά οι κρίκοι της αλυσίδας του, που αυτός ο ίδιος σφυρηλάτησε στο μακρινό παρελθόν του, ότι μπορεί να κόψει την αλυσίδα αυτή γρηγορότερα και να απαλλαγεί για πάντα.

Κείμενο: ©Μιλτιάδης Μουτάφης - Καθηγητής Αστρολογίας