Το πιο ενδιαφέρον πράγμα στον κόσμο είναι η στιγμή που βρίσκεις μισάνοιχτη την πόρτα άγραφων στίχων
Ίσως αυτό είναι που σου άρεσε, και μεταμορφωνόσουν. «Η μεταμόρφωση της χρυσαλίδας». και τότε γινόσουν η Άννα, η Κάδμω, η Ισμήνη, η Ανώνυμη… Για να υπάρχεις μέσα στον κόσμο. Για να σ’ ακούν να μιλάς οι άνθρωποι. Ήσουν, λοιπόν, η Ισμήνη, ήσουν η Άννα, ήσουν η Κάδμω… που γίνεται στο τέλος ένα θαλασσινό μαμουνάτο… Αχ, να μπορούσες να γινόσουν ένα αντικείμενο θαλασσινό. Να σε παίρνει το κύμα, να βρίσκεσαι σε διάφορα μέρη, να είσαι ένα πρόσωπο ανύπαρκτο, κι όμως αληθινό.
Ίσως αυτό είναι που σου άρεσε, και μεταμορφωνόσουν. «Η μεταμόρφωση της χρυσαλίδας». και τότε γινόσουν η Άννα, η Κάδμω, η Ισμήνη, η Ανώνυμη… Για να υπάρχεις μέσα στον κόσμο. Για να σ’ ακούν να μιλάς οι άνθρωποι. Ήσουν, λοιπόν, η Ισμήνη, ήσουν η Άννα, ήσουν η Κάδμω… που γίνεται στο τέλος ένα θαλασσινό μαμουνάτο… Αχ, να μπορούσες να γινόσουν ένα αντικείμενο θαλασσινό. Να σε παίρνει το κύμα, να βρίσκεσαι σε διάφορα μέρη, να είσαι ένα πρόσωπο ανύπαρκτο, κι όμως αληθινό.
Να μη θυμάσαι, να ξεχνάς, Να μην βλέπεις, σαν τον τυφλό, να μην ακούς, σαν τον κουφό, να μην αγγίζεις, σαν το λεπρό, να μην αγαπάς σαν τον χαζό. Αλλά δεν μπορείς να μην θυμάσαι. Τα πράγματα σου παρουσιάζονται. Αν και μπερδεύτηκαν μέσα σε τόπους, που δεν τους βλέπει πια η συνήθεια…
Θυμάσαι εκείνο το πηχτό καλοκαίρι; Πώς να μην το θυμάσαι; Που ήταν τα άστρα στον ουρανό καταγάλανα, ενώ στη γη μύριζε νέφτης. Θυμάσαι… Γονάτιζαν οι άνθρωποι κι έκαναν μετάνοιες, γιατί κάθε τόσο διάστημα έβγαιναν τα στοιχειά –καθώς λέγανε- και κατάπιναν τα σπίτια τους. Κάθε τόσο διάστημα θύμωνε το στοιχειό του πολέμου και καταβρόχθιζε μυριάδες ζωντανές ψυχές.
Μα είναι και τα ηφαίστεια. Άλλα κοιμούνται αιώνια πια, ή βράζουν μες στα σπλάχνα τους, άλλα ξυπνούν κάθε εκατό, κάθε πενήντα χρόνια ή κάθε δέκα αιώνες. Και δίπλα τους κατοικεί ο άνθρωπος. Κοντά στο Βεζούβιο ή στην Αίτνα. Όσο περισσότερο κοιμούνται, τόσο περισσότερο θυμώνουν «γιατί τα κατοικούν οι ψυχές των πεθαμένων». Και κουκουλώνονται οι χωρικές απ’ το φόβο τους. Ξέρουν ωστόσο πως το ηφαίστειο αφήνει τη σκόνη, τη λάβα, κι αυτό είναι η γονιμότητά του. Τότε πέφτουν στα γόνατα και τη σκαλίζουν. Είναι σαν την κοπριά: σκοτώνει, αλλά ταυτόχρονα και γονιμοποιεί.
Το βέβαιο είναι ότι η Κάδμω δεν μπορεί πια να θυμηθεί με ευκολία όταν είναι ξυπνητή. Ό,τι επιθυμεί περισσότερο, το βλέπει μόνο στο όνειρό της.
[αποσπάσματα από την ΚΑΔΜΩ, το βιβλίο της Μέλπως Αξιώτη που κυκλοφόρησε το 1972 από τις εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ]
Η ΖΩΗ, όμως, ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ (με υπεροψία και μέθη έτσι κι αλλιώς»): πάρε την (κάθε) στιγμή της στα χέρια σου: αν είναι καλή, θα είναι υπέροχα, αν είναι κακή, δες την σαν εμπειρία! Σκέψου: κάποιοι άνθρωποι αισθάνονται τη βροχή. Άλλοι απλά βρέχονται! (σε ποιους θέλεις να ανήκεις;). Ελευθέρωσε , λοιπόν, το μυαλό σου: πήγαινε για ύπνο με ένα όνειρο, αλλά ξύπνα με ένα σκοπό, τον πηγαιμό στην ΙΘΑΚΗ, που όπως «βαθέως το σκέφτεται ο Ποιητής», θα έχει νόημα αν δεν κουβαλάς μες την ψυχή σου «Λαιστρυγόνες βάρβαρους»… Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ, και δεν σε γέλασε «έτσι σοφός που έγινες με τόση πείρα σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος…και προπαντός με κατανόηση της ματαιότητας των μεγαλείων» (ΚΑΒΑΦΗΣ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.