Τι ιστορία κι αυτή! Μια ιστορία αγάπης που σφυρηλατήθηκε από τα γεγονότα του πολέμου, κι είχε καρπό ένα μωρό που γεννήθηκε, αλλά είπαν ότι πέθανε αμέσως! Είναι όμως έτσι;
Στόματα κλειστά για χρόνια, ανοίγουν σιγά-σιγά για μια νεαρή Ροδίτισσα από τη Διμυλιά που κάθε πρωί στον πόλεμο κινούσε από το χωριό για να δουλέψει ως υπηρέτρια στο σπίτι του Ιταλού διοικητή, κάτι σαν δημάρχου, κάτι σαν δασονόμου, όλης της περιοχής.
Πολλές παντρεύτηκαν με Ιταλούς, έφυγαν στην Ιταλία και έρχονται μόνο για διακοπές.
Εκείνη την κράτησε «η κατακραυγή του κόσμου» που θεωρούσε δεδομένη, κι ο έρωτας αυτός δεν είχε χάπι εντ όπως όλοι οι μεγάλοι έρωτες που παραμένουν μεγάλοι!
Πέθανε στα 75 της χωρίς να ξεχάσει και τώρα οι συγγενείς της θέλουν να μάθουν.
Τώρα που τα στόματα άνοιξαν κι ακούγονται ψίθυροι στη Διμυλιά κι έρχονται νέα από την Ιταλία, ίσως αποκαλυφθεί ότι το μωρό δεν πέθανε όπως της είπαν, αλλά ζει!
Απευθύνθηκαν στο Γενικό Αρχείο του Κράτους όπου η Διευθύντρια κ. Ειρήνη Τόλιου ξεκίνησε αμέσως την έρευνα σε Ρόδο και Ιταλία.
Δεν ήξερα ότι στην Αστυνομία υπάρχει το αρχείο της Μυστικής Αστυνομίας του Μουσολίνι όπου εκεί καταγράφονταν όλα, κι οι έρωτες… ίσως κι ο καρπός τους….
Η έρευνα που ξεκίνησε αυτό το διάστημα είναι σε εξέλιξη και μπορεί να αποκαλύψει ότι εκείνο το μωρό είναι σήμερα ένας 70χρονος άντρας που μπορεί να ψάχνει κι εκείνος, ίσως επειδή κάτι έμαθε….
Η δημοσιογράφος Ρ. Λουλουδάκη μιλάει με συγγενείς της πρωταγωνίστριας:
Πώς ήταν το περιβάλλον και οι συνθήκες μέσα στις οποίες γεννήθηκε αυτός ο έρωτας;
Το κορίτσι γεννήθηκε το 1920 στη Διμυλιά, επί Ιταλίας. Σ΄ όλη την περιοχή ήταν πολύ έντονο το ιταλικό στοιχείο, υπήρχε στρατόπεδο των Ιταλών και η Ελεούσα ήταν οικισμός στον οποίο ζούσαν Ιταλοί λατόμοι, που είχαν έρθει από την πόλη Φιέμε κοντά στις Άλπεις, για να φτιάξουν το δάσος και τον Προφήτη Ηλία.
Το κορίτσι αυτό είχε άλλα τέσσερα αδέλφια, ήταν από αγροτική οικογένεια και ήταν η πιο όμορφη κοπέλα ίσως της περιοχής μια ομορφιά που μπορούσε να αναγνωρίσει κανείς μέχρι και τα 75 της χρόνια που πέθανε.
Στα 18 της ή στα 20, το 1938 δηλαδή, ή το 1940 πήγε να δουλέψει υπηρέτρια στο σπίτι του Ιταλού διοικητή που ήταν κάτι σαν δήμαρχος σήμερα και επειδή η περιοχή ήταν δασική και κάτι σαν δασονόμος.
Μεταξύ τους αναπτύχθηκε ένας μεγάλος έρωτας που η ίδια δεν ξέχασε ποτέ όσα χρόνια κι αν πέρασαν, μέχρι τον θάνατό της.
Είχε μιλήσει για τον Ιταλό στην οικογένεια που δημιούργησε αργότερα;
Ξέραμε, αυτό που δεν μας είπε ποτέ ήταν ότι έμεινε έγκυος, κι όταν γεννήθηκε το παιδί της είπαν ότι πέθανε! Αυτά τα μάθαμε πρόσφατα όταν μέσα σ΄ αυτό το καλοκαίρι στη Ρόδο ήρθαν οι λατόμοι από το Φιέμε και στο χωριό άρχισαν πάλι να μιλούν για την παλιά ιστορία!
Να πούμε την ιστορία από την αρχή; Μια σχέση τότε μεταξύ μιας Ροδίτισσας κι ενός Ιταλού ήταν αποδεκτή από την κοινωνία και μάλιστα μια κοινωνία χωριού;
Όχι. Παρόλα αυτά δεν ήταν λίγες οι Ροδίτισσες που έκαναν σχέσεις με Ιταλούς, πολλές εκ των οποίων παντρεύτηκαν μαζί τους, πήγαν στην Ιταλία και δεν ξαναγύρισαν ποτέ ή γύρισαν προς το τέλος της ζωής τους για διακοπές.
Αυτό συνέβη την ίδια περίοδο και σε μία φίλη του κοριτσιού που γνώρισε κι εκείνη έναν Ιταλό στρατιώτη, ερωτεύτηκαν, παντρεύτηκαν και την πήρε κι έφυγαν στην Ιταλία.
Την ημέρα που παντρευόταν στην εκκλησία των Κολυμπίων, την οποία λειτουργούσαν οι Ιταλοί, στη Διμυλιά η καμπάνα χτυπούσε πένθιμα, λες κι αυτή η κοπέλα πέθαινε γι αυτούς εκείνη την ώρα!
Έφυγαν με τον Ιταλό και δεν ξαναγύρισαν ποτέ γιατί η οικογένειά του δεν ήθελε. Ζει μέχρι σήμερα η γυναίκα αυτή, είναι 93 χρονών και είναι μία απ΄ αυτούς στους οποίους απευθυνθήκαμε για να μάθουμε την ιστορία.
Θυμήθηκε όταν της τηλεφωνήσατε;
Τον έρωτα ναι, αλλά δεν ήξερε την κατάληξή του γιατί είχε φύγει νωρίτερα για την Ιταλία.
Πως γνωρίστηκε η Ροδίτισσα με τον Ιταλό διοικητή της περιοχής;
Εργαζόταν ως υπηρέτρια στο σπίτι του Nicola Pistonina. Έμενε στο πατρικό της το βράδυ και το πρωί πήγαινε- με τα πόδια το πιθανότερο- στην Ελεούσα στο σπίτι του.
Μάθατε πόσα χρόνια το ζευγάρι έζησε αυτό τον έρωτα;
Σύμφωνα με τη μικρή έρευνα που κάναμε περίπου τρία χρόνια. Δηλαδή αν ήταν το 1940 που πήγε πρώτη φορά στο σπίτι του μέχρι το 1943-44 οπότε και έφευγαν πια οι Ιταλοί διωγμένοι από τους Γερμανούς.
O Pistonina της ζήτησε ποτέ να παντρευτούν;
Ναι, και μάλιστα της ζητούσε να φύγουν μαζί στην Ιταλία κάτι που εκείνη αρνιόταν, δεν ήθελε να στενοχωρήσει την οικογένειά της, φοβόταν τον κατατρεγμό. Αυτή τη λέξη «κατατρεγμός» μας την έλεγε η ίδια όταν καμιά φορά μας μιλούσε γι αυτό τον άντρα που δεν ξέχασε ποτέ. Πίστευε ότι θα την κατηγορούσαν οι Έλληνες αν έφευγε με τον Ιταλό. Ο έρωτας φούντωνε, αλλά το δίλημμα για εκείνη ήταν μεγάλο.
Η οικογένειά της έμαθε για τη σχέση αυτή;
Όχι, είδαν όμως κάποια στιγμή την κοιλιά της να μεγαλώνει. Δεν ήξεραν ποιος ήταν ο «ένοχος». Δεν τους το μαρτυρούσε.
Οι Ιταλοί έχαναν πια την κυριαρχία, οι Γερμανοί έκαναν κουμάντο και θα πρέπει να φοβόταν ότι θα τον κατέδιδαν, θα τον σκότωναν ή θα τον έδιωχναν.
Δεν ξέρουμε τελικά τι έγινε εκείνος ούτε αν έμαθε ποτέ γι αυτό το μωρό, αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι οι γονείς της την έδιωξαν από το πατρικό σπίτι. Βρήκε καταφύγιο σ΄ ένα μισοερειπωμένο σπίτι δίπλα στην εκκλησία του χωριού. Ήταν στιγματισμένη.
Την ημέρα της γέννας της, την έφεραν στο πατρικό της. Τώρα πια που τα στόματα στο χωριό άνοιξαν μας λένε ότι εκείνη την ημέρα της γέννας πήγαν και οι φιλενάδες της και είδαν ότι γέννησε ένα υγιέστατο όμορφο αγοράκι!
Το λένε μέχρι σήμερα στο χωριό. Αυτό το μωρό μας είπαν ότι η ίδια δεν το πήρε ποτέ στην αγκαλιά της.
Οι γονείς της, ο πατέρας της, της είπε ότι πέθανε! Κι εκεί σταματά η ιστορία. Στόματα ερμητικά κλειστά!
Ούτε τώρα που ρωτάτε σας είπε κάποιος τι απέγινε το μωρό;
Λένε ότι ήταν ένα όμορφο αγόρι που δεν ξαναείδαν ποτέ. Αν ζει θα είναι γύρω στα 70!
Ο Ιταλός ήταν ακόμα στη Ρόδο εκείνη την εποχή; Ήξερε για τη γέννα, για το μωρό;
Το βέβαιο είναι ότι μετά τη γέννα δεν ξαναπήγε στο σπίτι του. Δεν γνωρίζουμε καν αν βρισκόταν ακόμα στη Ρόδο μιας και η ιταλική διοίκηση είχε τελειώσει γι αυτό κι εκείνος της ζητούσε να την πάρει μαζί του στην Ιταλία.
Η περίπτωση να πήρε εκείνος μαζί του το παιδί, να του το έδωσαν ας πούμε, είναι εντελώς απίθανη;
Δεν το ξέρουμε. Μπορεί εκείνος να έφυγε πριν καν γεννηθεί το μωρό, μπορεί να μην γνώριζε και τίποτα για την εγκυμοσύνη της γιατί ήταν η περίοδος που οι Ιταλοί κρύβονταν, οι Γερμανοί τους ζητούσαν να παρουσιαστούν κι όσοι παρουσιάστηκαν και φορτώθηκαν στα δύο πλοία τορπιλίστηκαν στα ανοιχτά της Ρόδου.
Κάποιοι Ιταλοί κρύβονταν σε ελληνικά σπίτια, οπότε ανά πάσα στιγμή θα μπορούσαν να τους προδώσουν… Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι εκείνος ήξερε, δεν είχε καμία δυνατότητα. Κι η ίδια ίσως γι αυτό δεν μιλούσε για να μην τον προδώσει, να μην του κάνει κακό.
Η ίδια έμαθε ποτέ για εκείνον, αν ζούσε ή πέθανε, τον συνάντησε ποτέ ξανά;
Δεν μίλησε γι αυτό, μίλησε μόνο για την αγάπη που του είχε.
Οι σχέσεις της με την οικογένειά της πώς ήταν μετά απ΄ αυτά τα γεγονότα;
Από κει και μετά πολύ κακές. Ήταν το στίγμα της οικογένειας. Γέννησε μέσα στο πατρικό της σπίτι χωρίς να υπάρχει σύζυγος, γύρω κι έγινε αυτό το 1943-44!
Τι έγινε μετά η ίδια;
Την έστειλαν υπηρέτρια σ΄ ένα αρχοντικό της Ρόδου, μια οικογένεια δικηγόρων. Λίγο καιρό μετά η οικογένεια έφυγε στην Αθήνα μαζί κι εκείνη. Γι’ αυτήν ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να της συμβεί. Έπαιρνε μαζί της μυστικά, ερωτηματικά αναπάντητα, αλλά έφευγε μακριά από την κατακραυγή.
Είχε χάσει τον έρωτά της, το μωρό της, την οικογένειά της, ήταν γεμάτη πληγές. Από τις δικές της μαρτυρίες έζησε ήσυχα σ΄ αυτό το σπίτι των Ροδίων, βρήκε μια δεύτερη οικογένεια. Μάλιστα τους είχε μιλήσει.
Τους τηλεφωνήσαμε αυτό το διάστημα που ψάχνουμε πληροφορίες, υπάρχουν τα παιδιά τους. Γνώριζαν, μας είπαν, τον έρωτά της με τον Ιταλό, αλλά τίποτα για το παιδί.
Στα 35 της, δέκα χρόνια μετά, γνώρισε τον άντρα που παντρεύτηκε κι έκανε μαζί του δύο παιδιά.
Στη Ρόδο ξαναήρθε;
Για πρώτη φορά ήρθε μετά το γάμο της. Ήρθε μαζί με τον άντρα της για διακοπές. Δεν θα μπορούσε να γίνει κι αλλιώς, υπήρχε το στίγμα! Σιγά-σιγά, κι ενώ ερχόταν όλα «ξεχάστηκαν».
Οι γονείς της κατάλαβαν ότι της φέρθηκαν σκληρά. Η ίδια έλεγε «παρότι με διώξανε και θεωρούσαν ότι δεν είμαι εντάξει, εγώ ξαναγύρισα και μου ‘λεγε ο πατέρας μου «εμείς σου κάναμε κακό, κι εσύ μας φέρεσαι τόσο καλά. Την ευχή μου να έχεις»!
Το χωριό ωστόσο μιλούσε πάντα. Κι η ίδια μίλησε και στα παιδιά της και στα εγγόνια της στη συνέχεια για τον Ιταλό που αγάπησε.
Είπε ότι δεν τον ξέχασε ποτέ όσα χρόνια κι αν πέρασαν, κι ότι τα ίχνη του είχαν χαθεί. Δεν ήξερε καν αν ήταν στη ζωή. Ζούσε όμως μέσα της.
Ήταν ο δυνατός έρωτας που ούτε ο άντρας που παντρεύτηκε, ούτε τα χρόνια που πέρασαν κατάφεραν να τον σβήσουν. Μόνο για την εγκυμοσύνη της δεν μας μίλησε ποτέ και για το μωρό.
Γιατί πιστεύετε ότι δεν μίλησε ποτέ;
Ίσως την πλήγωνε πολύ, ίσως ντρεπόταν, ίσως ήθελε να ψάξει, δεν μπορούσε και το διέγραψε από τη μνήμη της.
Εσείς πως μάθατε περισσότερα;
Από τα μισόλογα των χωριανών στην αρχή και μετά από τις δειλές μαρτυρίες των συγγενών. Μάθαμε ότι ήταν φαρμακοποιός στην Ιταλία πριν έρθει στη Ρόδο και γίνει κάτι σαν δήμαρχος της περιοχής, μάθαμε και το όνομά του και μετά απευθυνθήκαμε στα Γενικά Αρχεία του Κράτους και στην κ. Ειρήνη Τόλιου την διευθύντρια η οποία από την πρώτη στιγμή έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον ξεκινώντας μια έρευνα η οποία ήδη έχει αποδώσει.
Από την έρευνά της ήδη μάθαμε ότι ήταν από τη Σικελία, κι ότι έχει συγγενείς στο Φιέμε, την πόλη που ζουν οι Ιταλοί λατόμοι οι οποίοι πριν από λίγο καιρό επισκέφτηκαν τη Ρόδο.
Με την αφορμή της επίσκεψής τους άνοιξαν τα στόματα στο χωριό! Αυτές τις μέρες ξεκίνησε μία έρευνα στην Ιταλία για να γίνει γνωστό οτιδήποτε θα μπορούσε να φανεί χρήσιμο ώστε να μάθουμε περισσότερα για την τύχη αυτού του μωρού.
Πιστεύετε ότι μπορεί να δόθηκε για υιοθεσία;
Εμείς αυτό πιστεύουμε. Μπορεί να είναι κι ανάμεσά μας στη Ρόδο, να μεγάλωσε με κάποια οικογένεια, να έχει κάνει τη δική του οικογένεια και να έχουμε κι εμείς κι άλλους συγγενείς που δεν γνωρίζουμε.
Τα εγγόνια της που ακούν την ιστορία αυτή θέλουν να μάθουν περισσότερα.
Δεν είναι εύκολο χωρίς χαρτιά, χωρίς ταυτότητα, αλλά κάποιοι γνωρίζουν και τους παρακαλούμε να μιλήσουν.
Ας μην έρθουν σ’ εμάς, ας πάνε στην υπηρεσία στην κ. Τόλιου, ας πάνε κάπου αλλού, θα βρούνε τον τρόπο. Σημασία έχει να μάθουμε.
Πηγή: Η Ροδιακή, Συντάκτης: Pοδούλα Λουλουδάκη
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.