Φωτεινή Τέντη
Προχθές τους άκουσα να μιλούν. Εκεί που ταξίδευα πάνω από την πόλη και μοίραζα όνειρα στον ύπνο των ανθρώπων, έκανα κάτι που δεν πρέπει να κάνει ποτέ ένα Ξωτικό των Ονείρων όπως εγώ.
Όταν μπήκα στον κόσμο δύο εραστών που κοιμόντουσαν ευτυχισμένοι ύστερα απ’ τον έρωτα που μόλις είχαν κάνει, έκατσα κι άκουσα όσα έλεγαν μεταξύ τους.
Είναι εκείνη η ώρα που συναντιούνται οι ψυχές απαλλαγμένες από τους περιορισμούς της συνειδητής ζωής κι ανοίγονται λέγοντας μόνο αλήθειες.
Ό,τι είχα φτάσει κι άκουσα εκείνον να τη ρωτάει:
«…Τι λαχτάρησες πιο πολύ στη ζωή σου;».
Κι αυτή χωρίς ν’ αφήσει κενό χρόνο για να σκεφτεί, απάντησε:
...Τι λαχτάρησα; Ένα πράγμα μόνο. Αυτό που τυλίγει την ύπαρξη του καθένα μας όταν αφήνεται στον άλλον, με τον απλούστερο και ευκολότερο τρόπο. Την αγκαλιά…Αυτή λαχτάρησα.
Αυτή στερήθηκα, αυτή ζήτησα. Κι αυτή φοβόμουν.
Κάποτε ούτε έδινα αγκαλιές ούτε δεχόμουν, λες και θα μου άρπαζαν την ψυχή.
Όταν με ακουμπούσαν έτρεχα. Έφευγα, μην τυχόν και μέσα από τα δέρματα που αγγιζόντουσαν, ξεγλιστρούσαν τα μυστικά μου και μεταδίδονταν στο άλλο σώμα. Δεν το ’θελα αυτό. Δεν ήθελα να δει κάποιος μέσα μου. Έτρεμα μην ανακαλύψει κάποιος τις γωνίες που δεν είχαν φως.
«Δύσκολο που είναι να ζεις έτσι!» είπε ο άντρας.
Κι η γυναίκα απάντησε:
...Το ξέρεις ότι τα παιδιά που ζουν τα πρώτα χρόνια τους σε ιδρύματα αργούν να περπατήσουν γιατί δεν τα αγκαλιάζουν; Αργούν να σηκωθούν από την κούνια τους, αργούν να καθίσουν, να τρέξουν, να σκαρφαλώσουν. Οι γιατροί λένε ότι το σώμα τους δεν αναπτύσσεται γιατί είναι στερημένο από αγγίγματα.
Εγώ λέω ότι μπορεί και να διαλέγουν να μείνουν πίσω.
Να μείνουν εκεί στην κούνια παραπάνω από τα άλλα, προστατευμένα μέσα σε μια ψεύτικη μήτρα μια και δεν βρίσκεται κάποια άλλη να υποκαταστήσει αυτήν που τα έθρεψε μέχρι να βγουν στο φως.
Γιατί, αυτό είναι η αγκαλιά. Η μήτρα που χάσαμε όταν βγήκαμε στον κόσμο, οι χτύποι μιας καρδιάς που ακούγαμε και ξέραμε ότι είναι πάντα εκεί να μας δίνει ζωή.
Κάποια παιδιά αυτήν τη χάνουν, ίσως για πάντα.
Ένα τέτοιο παιδί ήμουν κι εγώ. Τα πόδια μου περπάτησαν νωρίς και βγήκα από την κούνια μου κι όλοι ήταν ήσυχοι για την υγεία μου. Μα η ψυχή μου άργησε πολύ να σηκωθεί να περπατήσει. Κι ας μη μεγάλωνα σε ίδρυμα, αλλά σε σπίτι με αυτό που ονομάζουν κανονική οικογένεια.
«Γιατί τα ξέρεις όλα αυτά τόσο καλά;» ακούστηκε εκείνος να τη ρωτάει.
...Η δικιά μου μάνα, τον έκρυβε τον κόρφο της, τον έβρισκε περιττό…Τον γέμισε πρόωρα με παιδιά και γάλα να τα θηλάσει και κοίταγε πώς να τα αποδιώξει από την αγκαλιά της, να μην της θυμίζουν ότι έγινε μάνα πριν χορτάσει τη γυναίκα. Μπορεί πάλι και να ντρεπόταν, δεν ξέρω. Έτσι έδειχνε. Ότι δεν ήθελε την αγκαλιά γιατί είναι ντροπή, αδυναμία.
Ντρέπονται οι άνθρωποι να αγκαλιαστούν. Πρέπει να φανερώσουν συναίσθημα και νομίζουν ότι έτσι χάνουν δύναμη.
Μερικές φορές πρέπει να φανερώσουν ευτυχία και τότε φοβούνται ακόμα πιο πολύ.
Φαίνεται, κι η ευτυχία είναι ντροπή για κάποιους. Είναι βάρος να είσαι ευτυχισμένος και να το δείχνεις. Πρέπει να σηκώνεις την ευθύνη του.
Η μάνα μου έτσι έζησε. Πολεμώντας την ευτυχία και κλειδώνοντας τον κόρφο της. Έχασε τόσα πολλά…Κι εγώ μαζί.
Όμως από τότε που σταμάτησα να ντρέπομαι για μένα, όταν κρίνω πως αξίζει, δίνω και παίρνω αγκαλιές χωρίς δισταγμό.
Έτσι, σκουντάω την ψυχή μου και σηκώνεται στα πόδια της να περπατήσει. Περπατάει σχεδόν κανονικά πια.
Κι οι αγκαλιές που χαρίζω, την ίδια απόλαυση μου φέρνουν μ’ εκείνες που παίρνω. Αυτός που αγκαλιάζει κι αυτός που αγκαλιάζεται, το ίδιο ευεργετούνται.
«Κι εγώ; Γιατί να αξίζω την αγκαλιά σου;» τη ρώτησε ο άντρας.
...Γιατί, εσύ ήσουν εκείνος που δεν ντράπηκες ποτέ να μου τη δώσεις. Εκείνος που δεν φοβήθηκε ποτέ να τον ακουμπήσω. Κι οι αγκαλιές μας ταίριαξαν τόσο, που δεν υπήρχε αμφιβολία για το αν έπρεπε να συναντηθούν. Ίσως γιατί, όλα όσα σου διηγήθηκα, τα ήξερες από πριν να σου τα πω. Ίσως γιατί, δεν σου ήταν καθόλου ξένα.
Και κάπου εκεί, εγώ το Ξωτικό των Ονείρων που στα σπίτια με περιμένουν με ανυπομονησία, γύρισα να φύγω.
Σ’ αυτό το σπίτι δεν άφησα όνειρα. Δεν με είχαν ανάγκη. Ούτε και με περίμεναν.
Έφτιαχναν τα δικά τους.
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.