Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2015

Είμαι κι εγώ ένας Θεός από έρωτα για κάθε ανεπανάληπτη στιγμή μου

Ποιος θα πει το μεγάλο ΝΑΙ ή το μεγάλο ΟΧΙ στο διαχρονικό ερώτημα: «Υπάρχει Θεός»; Οι βιολόγοι αντιφάσκουν, ενώ οι απαντήσεις ποικίλουν ανάλογα με τη συγκυρία και τις… κυλιόμενες ανάγκες! Ίσως η λύση βρίσκεται στην Ποίηση. 
Ιδού:  «Αηδόνι, αηδόνι, αηδόνι, τι είναι Θεός, τι μη Θεός και τι αναμεσό τους;… Άραξα μονάχος μ’ αυτό το παραμύθι, αν είναι αλήθεια πως αυτό είναι παραμύθι, αν είναι αλήθεια πως οι άνθρωποι δεν θα ξαναπιάσουν τον παλιό δόλο των θεών…
 Αν είναι αλήθεια πως τόσος πόνος, τόση ζωή πήγαν στην άβυσσο για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη» (Γιώργος Σεφέρης),  «Πάτερ υμών ο εν τοις ουρανοίς, στον ουρανό κανείς» (Νίκος Καρούζος)
Θεέ, άφησες τους φτωχούς φτωχοί να είναι, γιατί ήτανε οι πόθοι τους πιο όμορφοι απ’ τον Παράδεισό σου (Μπέρτολτ Μπρεχτ)
Είμαι κι εγώ ένας Θεός μες το δικό του σύμπαν, σε τούτο το υγρό υπόγειο, έξω βρέχει, ένα σύμπαν ανεξιχνίαστο κι ανεξάντλητο κι απρόβλεπτο, ένας Θεός καθόλου αθάνατος, γι’ αυτό και τρέμοντας από έρωτα για κάθε συγκλονιστική κι ανεπανάληπτη στιγμή του (Τάσος Λειβαδίτης),
 Θεός αν είναι στις φλόγες να καείς κι απ’ το δάκρυ μου φωτιά να πιεις, δεν μπορείς μια ζωή καρδιά να συγχωρείς, θεός αν είναι κι αν μ’ αγαπάει κανείς…(Λίνα Νικολακοπούλου)


1. Μπέρτολντ Μπρεχτ, «Ύμνος στο Θεό»
Βαθιά στις σκοτεινές κοιλάδες πεθαίνουνε οι πεινασμένοι.
Αλλά εσύ τους δείχνεις το ψωμί, και τους αφήνεις να πεθάνουν.
Εσύ έχεις θρονιαστεί αιώνιος κι αόρατος
κι αστράφτεις ανελέητος πάνω απ’ το αιώνιο Σχέδιό σου.
Άφησες να πεθάνουν οι νέοι και οι χαροκόποι
μα αυτούς που θέλαν να πεθάνουν, δεν τους άφησες…
πολλοί από κείνους τώρα έχουν σαπίσει
πιστεύανε σε σένα, και πεθάναν γεμάτοι εμπιστοσύνη.
Άφησες τους φτωχούς φτωχοί να μείνουν χρόνια και χρόνια
γιατί ήτανε οι πόθοι τους πιο όμορφοι απ’ τον Παράδεισό σου.
Πεθάνανε, αλίμονο, πριν δουν το φως σου
πεθάνανε μακάριοι, όμως – και σαπίσαν παρευθύς.
Λένε πολλοί πως δεν υπάρχεις και τόσο το καλύτερο.
Μα πώς μπορεί να μην υπάρχει αυτό που μπορεί έτσι να
ξεγελά;
Αφού τόσοι και τόσοι ζούνε από σένα και δεν μπορούν χωρίς
εσένα να πεθάνουν –
πες μου, τι σημασία έχει – το ότι δεν υπάρχεις;
(Μπ. Μπρεχτ, Ποιήματα, μτφ. Μάριος Πλωρίτης, Θεμέλιο)

2. Τάσος Λειβαδίτης, «Το υπόγειο»
Αν άρχιζε ο Θεός μια μέρα να μετράει όσα έφτιαξε,
άστρα, πουλιά, σπόρους, βροχές, μητέρες, λόφους,
θα τέλειωνε ίσως κάποτε. Εγώ κάθομαι εδώ ολομόναχος,
μέσα σε τούτο το υπόγειο, έξω βρέχει,
και μετράω τα σφάλματα που έκανα, τις μάχες που έδωσα,
τις δίψες, τις παραχωρήσεις,
μετράω τις κακίες μου, κάποτε θαυμαστές, τις καλοσύνες μου
συχνά επηρμένες, μετράω, μετράω, δίχως ποτέ μου να τελειώνω
– α εσείς, εσείς ταπεινώσεις, αλτήρες της ψυχής μου,
βαθύ, θρεπτικό ψωμί, αιώνιε πόνε μου,
όλη η δροσιά του μέλλοντος τραγουδάει μες στις κλειδώσεις μου
την ίδια ώρα που μου στρίβει το λαρύγγι η πείνα χιλιάδων
φτωχών προγόνων,
κι ω ήττες, συντρόφισσές μου, που μέσα σε μια στιγμή
με λυτρώσατε απ’ τους αιώνιους φόβους της ήττας.
Είμαι κι εγώ ένας Θεός μες στο δικό του σύμπαν, σε τούτο
το υγρό υπόγειο, έξω βρέχει,
ένα σύμπαν ανεξιχνίαστο κι ανεξάντλητο κι απρόβλεπτο,
ένας Θεός καθόλου αθάνατος,
γι αυτό και τρέμοντας από έρωτα για κάθε συγκλονιστική
κι ανεπανάληπτη στιγμή του.
(Τάσος Λειβαδίτης, Ποίηση, τ. I, Κέδρος)

3. Ζακ Πρεβέρ, «PATER NOSTER» (Πάτερ υμών)
Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς
Μείνε εκεί
Κι εμείς θα μείνουμε στη γη
που κάπου-κάπου είναι όμορφη
Με τα μυστήρια της Νέας Υόρκης
Και μετά με τα μυστήρια των Παρισίων
Που είναι αντάξια αυτών της Τρινιτέ
Με το μικρό της κανάλι του Ουρκ
Το μεγάλο Κινέζικο τείχος της
Τη ριβείρα της του Μορλαί
Τις αταξίες της του Καμπαί
Με τον Ειρηνικό Ωκεανό της
Και τις δυο λιμνούλες της του Κεραμικού
Με τα καλά παιδιά και τα κακά
υποκείμενά της
Με όλα τα θαύματα του κόσμου
Που είναι εδώ
Απλά πάνω στη γη
Προσφορά σε όλον τον κόσμο
Διασκορπισμένα
Αυτοθαυμαζόμενα που είναι
τέτοια θαύματα
Και που δεν τολμά να το ομολογήσει
Όπως μια ωραία κόρη που δεν τολμά
να δείξει τη γύμνια της
Με τα φοβερά δεινά
του κόσμου
Που είναι λεγεώνες
Με τους λεγεωνάριούς τους
Με τους βασανιστές τους
Με τους κυρίαρχους του κόσμου
Με τις εποχές
Με τα χρόνια
Με τις ωραίες κόρες και τους γερο-μαλάκες
Με το άχυρο της αθλιότητας που σαπίζουν
μέσα στο ατσάλι των κανονιών»

4. Νίκος Καρούζος, Μονολεκτισμοί και Ολιγόλεπτα


πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς (κανείς)
λογοπαίχτης από άνηθο
εσύ ποιος είσαι;
Εγώ – δεν-  είμαι

με τι βιασύνη προχωρεί ο Ιησούς
εφέτος
παραμερίζει πανέρια τεράστια
γιομάτα βιολέτες
σπρώχνει τους αέναους
παπάδες
τινάζει νευρικά προς τα πίσω
τη μαλλούρα του
το γεγονός είναι ολοφάνερο:
βαρέθηκε

η λεκτική τρυφή μου: μηδενάκι

τεντώνω σήμερα την ηλιθιότητα

αυνανίζεσθε και μη πληθύνεσθε
η φαντασία της
πραγματικότητας
αφοδεύει γιασεμάκια
πως θα ‘μουνα αλήθεια μέσ’
στην κάσα μου;
το τι γέλιο θα πέσει κάτω
απ’ το καπάκι της
μ’ εκείνα τα υπέροχα νεκρώσιμα…

5. Γιώργος Σεφέρης, Ελένη
 «Τ᾿ ηδόνια δ σ᾿ φήνουνε ν κοιμηθες στς Πλάτρες.»
ηδόνι ντροπαλό, μς στν νασασμ τν φύλλων,
σ
 πο δωρίζεις τ μουσικ δροσι το δάσους
στ
 χωρισμένα σώματα κα στς ψυχς
α
τν πο ξέρουν πς δ θ γυρίσουν.
Τυφλ
 φων πο ψηλαφες μέσα στ νυχτωμένη μνήμη
βήματα κα
 χειρονομίες. Δ θ τολμοσα ν π φιλήματα,
κα
 τ πικρ τρικύμισμα τς ξαγριεμένης σκλάβας.

«Τ
᾿ ηδόνια δ σ᾿ φήνουνε ν κοιμηθες στς Πλάτρες».
Ποι
ς εναι ο Πλάτρες; Ποις τ γνωρίζει τοτο τ νησί;
ζησα τ ζωή μου κούγοντας νόματα πρωτάκουστα:
καινούργιους τόπους, καινούργιες τρέλες τ
ν νθρώπων
 τν θεν˙
 μοίρα μου πο κυματίζει
νάμεσα στ στερν σπαθ νς Ααντα
κα
 μίαν λλη Σαλαμίνα
μ
᾿ φερε δ σ᾿ ατ τ γυρογιάλι.
Τ
 φεγγάρι
βγ
κε π᾿ τ πέλαγο σν φροδίτη˙
σκέπασε τ
ν καρδι το Σκορπιο , κι λα τ᾿ λλάζει.
Πο
 εν᾿  λήθεια;
μουν κι γ στν πόλεμο τοξότης.
τ
 ριζικό μου νς νθρώπου πο ξαστόχησε.
ηδόνι ποιητάρη,
σ
ν κα μία τέτοια νύχτα στ᾿ κροθαλλάσι το Πρωτέα
σ
᾿ κουσαν σκλάβες Σπαρτιάτισσες κι συραν τ θρνο,
κι 
νάμεσό τους - ποις θ τὄ᾿ λέγε; -  λένη!
Α
τ πο κυνηγούσαμε χρόνια στ Σκάμαντρο.
ταν κε, στ χείλια τς ρήμου˙ την γγιξα, μο μίλησε:
«Δ
ν εν' λήθεια, δν εν' λήθεια» φώναζε.
«Δ
ν μπκα στ γαλαζόπλωρο καράβι.
Ποτ
 δν πάτησα τν ντρειωμένη Τροία».

Μ
 τ βαθ στηθόδεσμο, τν λιο στ μαλλιά, κι ατ
τ
 νάστημα
σκιοι κα χαμόγελα παντο
στο
ς μους στος μηρος στ γόνατα˙
ζωνταν
 δέρμα, κα τ μάτια
μ
 τ μεγάλα βλέφαρα,
ταν κε, στν χθη νς Δέλτα.
Κα
 στν Τροία;
Τίποτε στ
ν Τροία – να εδωλο.
τσι τ θέλαν ο θεοί.
Κι 
 Πάρης, μ' ναν σκιο πλαγίαζε σ ν ταν πλάσμα
τόφιο˙
κι 
μες σφαζόμασταν γι τν λένη δέκα χρόνια .

Μεγάλος πόνος ε
χε πέσει στν λλάδα.
Τόσα κορμι
 ριγμένα
στ
 σαγόνια τς θάλασσας στ σαγόνια τς γς.
τόσες ψυχ
ς
δοσμένες στ
ς μυλόπετρες, σν τ σιτάρι.
Κι ο
 ποταμο φουσκναν μς στ λάσπη τ αμα
γι
 να λιν κυμάτισμα γι μι νεφέλη
μι
ς πεταλούδας τίναγμα τ πούπουλο νς κύκνου
γι
 να πουκάμισο δειανό, γι μίαν λένη.
Κι 
 δερφός μου;
ηδόνι ηδόνι ηδόνι,
τ' ε
ναι θεός; τί μ θεός; κα τί τ' νάμεσό τους;

«Τ
᾿ ηδόνια δ σ᾿ φήνουνε ν κοιμηθες στς Πλάτρες».
Δακρυσμένο πουλί, στ
ν Κύπρο τ θαλασσοφίλητη
πο
 ταξαν γι ν μο θυμίζει τν πατρίδα,
ραξα μοναχς μ᾿ ατ τ παραμύθι,
ν εναι λήθεια πς ατ εναι παραμύθι,
ν εναι λήθεια πς ο νθρωποι δ θ ξαναπιάσουν
τ
ν παλι δόλο τν θεν˙
ν εναι λήθεια
π
ς κάποιος λλος Τεκρος, στερα π χρόνια,
 κάποιος Ααντας  Πρίαμος  κάβη
 κάποιος γνωστος, νώνυμος, πο στόσο
ε
δε να Σκάμαντρο ν ξεχειλάει κουφάρια,
δ
ν τχει μς στ μοίρα του ν᾿ κούσει
μαντατοφόρους πο
 ρχονται ν πονε
π
ς τόσος πόνος τόση ζω
π
γαν στν βυσσο
γι
 να πουκάμισο δειαν γι μίαν λένη.

6. … Χάρις Αλεξίου: «Θεός αν είναι»…
Τις νύχτες μπαίνεις στα όνειρά μου
λες κι ήρθες σε δικό σου κήπο
κι αν μεγαλώσαν τα φτερά μου
εγώ απ’ το πλάι σου δε λείπω
Θεός αν είναι

Χιλιάδες άγγελοι με τ’ άσπρα
κλωνάρια λησμονιάς μοιράζουν
κι από το σώμα μου σαν άστρα
παιδιά δικά σου ανάσες βγάζουν

Θεός αν είναι στις φλόγες να καείς
κι απ’ το δάκρυ μου φωτιά να πιεις
δεν μπορείς μια ζωή καρδιά να συγχωρείς
Θεός αν είναι κι αν μ’ αγαπάει κανείς
Θεός αν είναι κι αν μ’ αγαπάει κανείς

Οι φίλοι μου όλοι εδώ και χρόνια
ζευγάρια γίναν φτιάξαν σπίτια
μονάχα εμένα χάσκει ακόμα
χωρίς μια στέγη ετούτη η αλήθεια

Θεός αν είναι στις φλόγες να καείς
κι απ’ το δάκρυ μου φωτιά να πιεις
δεν μπορείς μια ζωή καρδιά να συγχωρείς
Θεός αν είναι κι αν μ’ αγαπάει κανείς
Θεός αν είναι κι αν μ’ αγαπάει κανείς [στίχοι Λίνα Νικολακοπούλου, μουσική 
Goran Bregovic]



ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

1

Το Ενατο Κυμα