Φίλε αναγνώστη, θέλω να σου μιλήσω για έναν άνθρωπο και μια ταινία. Το ότι έπρεπε να φτάσω σχεδόν 30 ετών για να γνωρίσω το έργο του, είναι ένα μικρό έγκλημα που μου καταλογίζω.
Αμερική. Οκτώβριος 1925. Γεννιέται ο Leonard Alfred Schneider, γνωστός ως Lenny Bruce.
Μερικά χρόνια αργότερα, κατά τη δεκαετία του 1960, θα συλληφθεί και θα καταδικαστεί για παραβίαση του νόμου περί αισχρότητας.
Όχι, δεν τριγυρνούσε ανοίγοντας την καπαρντίνα του μπροστά σε ανυποψίαστες κυρίες. Δεν έδειχνε τα απόκρυφά του επί σκηνής και γενικότερα δεν έκανε τίποτα. Το έγκλημά του ήταν ότι μιλούσε.
Καταδικάστηκε ΓΙΑ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ που χρησιμοποιούσε στις εμφανίσεις του. Πάμε άλλη μία για να το εμπεδώσουμε. Συνελήφθη και καταδικάστηκε για λέξεις. Για απλές, άκακες λέξεις που κάποιοι τις είχαν χαρακτηρίσει αισχρές.
Ο Lenny Bruce ήταν κωμικός. Έκανε standup comedy σε μια εποχή που η μαμά Αμερική πάλευε με χίπηδες, Βιετκόνγκ, σεξ, ντραγκς , ροκ εν ρολ και παράφρονες τόσο σεμνότυφους που θα τους ζήλευε μέχρι και η Μητέρα Τερέζα.
Δήλωνε ανοιχτά την υποστήριξή του σε μαύρους και ομοφυλόφιλους και ύψωνε έναν καθρέφτη μπροστά στα μούτρα κάθε συντηρητικού τύπου που είχε ονειρώξεις με το αμερικάνικο όνειρο.
Σατίριζε πολιτική, θρησκεία και καθημερινότητα χωρίς ίχνος πολιτικά ορθού λόγου. Μιλάμε για μια εποχή που ήταν παράνομο να χρησιμοποιεί κάποιος σε δημόσιο χώρο τη λέξη πίπα (ή τσιμπούκι) χωρίς να εννοεί αυτό που καπνίζουμε. Χαρακτηρίστηκε βρωμόστομος, προκλητικός, χυδαίος, διάνοια και πάνω απ’ όλα αληθινός.
Ο Βοb Fosse το 1974 έκανε μια εκπληκτική ταινία βασισμένη στη ζωή του Lenny Bruce. Όσοι δεν την έχετε δει να το κάνετε πάραυτα. Εγώ το έκανα. Και συγκράτησα την παρακάτω φράση.
«Είναι η καταπίεση της λέξης που της δίνει δύναμη, βία, κακία»
Καταπίεση λέξεων, ρούχων, εικόνων, νοημάτων. Μπορεί να μην βρισκόμαστε στην Αμερική του 1950 αλλά αν συνεχιστεί η παράνοια της πολιτικής ορθότητας, σε λίγα χρόνια, δεν θα διαφέρει και πολύ η κατάσταση.
Dr Matt Taylor και το αμαρτωλό πουκάμισο, Μεγάλη Βρετανία και απαγόρευση τσοντών με συγκεκριμένη θεματολογία. Πωρωμένα political correct τυπάκια που προσπαθούν να μας πουν πως θα μιλάμε για να μην παρεξηγηθεί η αγάμητη γεροντοκόρη που κρύβουν βαθιά μέσα στον πάτο τους, έχουν κατακλύσει το ίντερνετ και όχι μόνο, και μας πρήζουν ολημερίς γιατί αδυνατούν να καταλάβουν πως η υπερβολική χρήση των λέξεων τις αποδυναμώνει.
Εσύ μικρέ ρομαντικούλη σκέψου το λίγο. Αν σου λέει ότι σε αγαπάει κάθε πέντε λεπτά πόση αξία θα έχει η λέξη «σ’ αγαπώ» στο τέλος της ημέρας;
Κι εσύ, που αν κατάφερες να φτάσεις μέχρι αυτό το σημείο έχεις ήδη βγάλει αφρούς από τα μάτια, σκέψου πόση δύναμη θα είχαν οι «κακές» λέξεις αν απλά γελούσες στα μούτρα κάθε στερεοτυπικού κάφρου. Και φαντάσου τι όμορφα που θα ήταν όλα αν άφηνες τον κόσμο να μιλάει όπως γουστάρει χωρίς να του πρήζεις τα παπάρια (see what I did there?). Είναι πολύ απλό. Αλήθεια.
Γιατί δεν μπορείς, φίλε μου, να δηλώνεις ότι είσαι Charlie και να χύνεις ποτάμια στην ιδέα της λογοκρισίας χάριν πολιτικής ορθότητας. Δεν μπορείς να λες ότι είσαι υπέρμαχος της ελευθερίας του λόγου και να θέλεις να την εντάξεις σε όρια. Είναι παράδοξο. Είναι παρανοϊκό και είναι φασιστικό.
Σε αφήνω με ένα απόσπασμα από την προαναφερθείσα ταινία και ευχές για απόλυτη ελευθερία.
by Leia Organa Solo
thethreemooges
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.