Θάνατος

Και βλέπω
τη βλέπω τη γριά όταν έρχεται
για να πάρει απ' το χέρι απρόθυμους νεκρούς
μονάχα εγώ τη βλέπω

Την καλημερίζω
της προσφέρω ένα νερό, ένα καφέ
για να μην ξεχάσω τις αρχές
αυτές που με ανέθρεψαν

Δεν την ρωτάω όνομα
αγένεια μεγάλη θα 'ταν
ας μην ξεχνάω τις αρχές μου
ίσως πάλι να ξέρω
και να μην θέλω
να σας το πω

Αμίλητη
άραγε είναι τώρα να ξοδεύει
σάλιο και λιγοστά χρόνια που της απόμειναν
μιλώντας μαζί μου;

Ξέχασα
φοράει μαύρα
απ' την κορφή μέχρι τα νύχια
φοράει μαύρα

Όταν πήρε τον πατέρα
δεν μίλησε

Όταν ήρθε και για την αδερφή
κοίταξε διστακτικά τους γύρω της
σαν να ζητούσε συγγνώμη

Όταν ήρθε για τη μητέρα
την έβλεπες, έκλαιγε
και φώναζε και χτυπιόταν
χωρίς λόγο

Μην κλαις
και κάνε το καθήκον σου

Θα 'ρθω και για σένα κάποτε

Καλώς να ορίσεις
εγώ θα σε περιμένω πρόθυμα
με ένα ποτήρι νερό
και μια κούπα καφέ στα χέρια μου

Να μην σε τρατάρω κατιτίς;
Εσύ μου έδωσες το ταξίδι
την αρχή του
γιατί τέλος δεν υπάρχει

Κύκλος όλα
Τέλειος κύκλος
κάποιους άτεχνους ζωγράφιζα
στα σχολικά τετράδια
πριν έρθεις για τον πατέρα,
την αδερφή, τη μητέρα

Μετά βαριόμουν το σχολείο
αφού θα 'ρχόσουν
να με πάρεις και μένα για το ταξίδι
έτσι δεν μου 'χες φεύγοντας
ψιθυρίσει στο αυτί;

Ανόητοι άνθρωποι
με φαντάζονται πάντα άντρα
Γυναίκα δίνει τη ζωή
και γυναίκα την παίρνει
δίνει μια άλλη καλύτερη
μα εσείς που να καταλάβετε

Θρηνείτε αδιάντροπα τους νεκρούς σας
για να τσεπώσετε κληρονομιές
και να τους παραχώσετε στο χώμα σαν σκουλήκια
στην καρδιά σας
φοβάστε να τους κρατήσετε
είναι νεκροί βέβαια
και φοβάστε μην κολλήσετε
και εσείς θανατίλα

Χάος και Τάξη
ουσία των ανθρώπων
σας γεννά ένας κυκεώνας σύγχυσης
Αγάπη καθάρια
ή ένα βιαστικό ανόρεχτο γαμήσι

Να θυμάστε
είστε παιδιά του Χάους και της Τάξης
μέχρι να σας επισκεφτώ

Πότε θα 'ρθεις όμως για μένα;
Για το ταξίδι που λέγαμε;

_

γράφει ο Φοίβος Μανωλούδης 

tovivlio

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ