Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ: Το σύνδρομο της Στοκχόλμης

Παρασκευή 13 Μαρτίου 2015

Το σύνδρομο της Στοκχόλμης

Το ακούμε συχνά αλλά δεν ξέρουμε τι είναι. Αρκετοί νομίζουν πως δεν υπάρχει. Πολλοί το αμφισβητούν. Η αλήθεια είναι πως υπάρχει και ζει ανάμεσα μας. Οι λεπτομέρειες στη συνέχεια…

Ιστορική Αναδρομή

Το σύνδρομο της Στοκχόλμης ονομάστηκε από τη ληστεία στην τράπεζα Kreditbanken στο Norrmalmstorg της Ομώνυμης πόλης της Σουηδίας: Κάποιοι τραπεζικοί υπάλληλοι κρατήθηκαν όμηροι σε ένα θησαυροφυλάκιο από τις 23 μέχρι τις 28 Αυγούστου του 1973, ενώ οι υπεύθυνοι των γεγονότων διαπραγματευόντουσαν με την αστυνομία. Αφού χωρίστηκαν τα θύματα από τους θύτες, παρατηρήθηκε μία παράξενη ταύτιση των υπαλλήλων με τις απόψεις, τη συμπεριφορά και τις θέσεις των ληστών σε βαθμό που κίνησε το επιστημονικό ενδιαφέρον και τους έκανε αντικείμενα σοβαρής μελέτης. Οι υπάλληλοι έφτασαν στο σημείο να αρνηθούν βοήθεια από τους αστυνομικούς και να βοηθήσουν οικονομικά τους θύτες τους μετά την απαγωγή! Οι κακές γλώσσες μίλησαν και για αρραβώνα θύτη και θύματος…

Ορισμός

Το Σύνδρομο της Στοκχόλμης (ή σύζευξη σχέσεων ομηρίας) είναι ένα ψυχολογικό φαινόμενο στο οποίο οι όμηροι συμπαθούν τους θύτες, συμπάσχουν με αυτούς και γενικά κατακλύζονται από θετικά συναισθήματα για άτομα που όλα δείχνουν ότι δεν θέλουν το καλό τους. Σε extreme περιπτώσεις μπορεί να επιχειρήσουν ακόμα και να προστατέψουν τους θύτες.

Επιστημονικά

Η επιστημονική του εξήγηση είναι αρκετά πολύπλοκη και βασίζεται σε διάφορες θεωρίες, κάποιες από τις οποίες θεωρούνται αμφιλεγόμενες.
Η απλή εκδοχή είναι πως βοηθά τα προϊστορικά θύματα απαγωγής από ξένες φυλές (με σκοπό το βιασμό, την τεκνοποίηση κτλ.) να επιβιώσουν – ένα σενάριο πάρα πολύ συχνό μερικές χιλιετίες πριν. Όταν ο αιχμάλωτος ταυτιστεί με το θύτη παύει να αντιμετωπίζεται σαν απειλή και μειώνει τις πιθανότητες να τον εκτελέσει κάποιος από φόβο για τυχόν αντίποινα.
Μερική ενεργοποίηση του Συνδρόμου μπορεί να δικαιολογεί συμπεριφορές όπως την αποδοχή τραβηγμένων καψονιών σε σώματα ασφαλείας, σαδομαζοχιστικές συμπεριφορές, «ασκήσεις» αποδοχής σε κλειστές ομάδες κτλ.

Στατιστική

Το 8% των θυμάτων στις μέρες μας εμφανίζει συμπτώματα του Συνδρόμου (πηγή: FBI). Κάποιοι από μας λοιπόν παραμένουν προϊστορικοί. Αμφιβάλει κανείς για αυτό άραγε;

Στην Ελλάδα – στις μέρες μας (και σε ευρεία εφαρμογή και κατανάλωση…)

Πολλοί «άπιστοι Θωμάδες» θεωρούν πως αυτά είναι σπάνια φαινόμενα, δεν συμβαίνουν σε μας, είναι τραβηγμένα σενάρια κτλ. Ας αναλογιστούμε τα εξής:

Πόσοι Έλληνες πολιτικοί τις τελευταίες εβδομάδες εκφράζονται απαξιωτικά για τον ελληνικό λαό και την κυβέρνηση του; Πόσοι από αυτούς άφησαν σεξουαλικά (στην κυριολεξία!) υπονοούμενα για το τι πρέπει να μας κάνει η αξιότιμη Γερμανίδα Καγκελάριος και οι συνεργάτες της;
Η φράση «Ο Γιώργος έχει βαρύ χέρι αλλά στο βάθος με αγαπάει και έτσι μένουμε μαζί» είναι κλισέ, ακόμα και στις μέρες μας.
Εκατοντάδες φορές ακούσαμε από μεγαλύτερους πως εμείς είχαμε τον καλύτερο δάσκαλο στο σχολείο, όλη μέρα μας έδερνε;
Σαν πρωτοπόροι Έλληνες, πολύ πριν γίνει γνωστό το Σύνδρομο της Στοκχόλμης είχαμε ήδη την ταινία «Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο»!
Γιατί ορισμένοι πατριώτες μας, που δηλώνουν (μερικά ή ολικά) άσχετοι με τα αυτοκίνητα, παίρνουν ταυτόχρονα όρκο πως τα γερμανικά είναι τα καλύτερα; Ενώ αν στη συνέχεια τους ρωτήσεις για τελειότερους κατασκευαστές, ζήτημα αν θα βάλουν 1-2 Γερμανούς στους 5… Ο ορισμός του οξύμωρου. Τα μηχανήματα της Γερμανικής εισβολής στον Β ΠΠ (μας) έκαναν καλή δουλειά φαίνεται. Οι κατασκευαστές βέβαια δεν είναι χαζοί, μας πήραν χαμπάρι και μας κοροϊδεύουν απροκάλυπτα – σχετικό άρθρο που αξίζει να διαβάσετε ΕΔΩ.
Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα προκάλεσε ένα νέο κύμα μετανάστευσης σε διάφορες χώρες. Ελάχιστες από αυτές (ονόματα δεν λέμε – οικογένειες δεν θίγουμε…) έδειξαν εχθρική, ρατσιστική και εν γένει απαράδεκτη συμπεριφορά. Για του λόγου το αληθές διαβάστε ένα εκπληκτικό άρθρο ΕΔΩ. Οι μετανάστες σε αυτές μένουν εκεί και δεν σκέφτονται καν να μετακινηθούν! Από την Ελλάδα είχαν φύγει αποφασισμένοι – με ελάχιστους ενδοιασμούς, τώρα όμως που βρήκαν δουλειά μετά βασανιστηρίων δεν σκέφτονται ότι «υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές».