Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2015

Όταν δεν θα υπάρχω πια, θα υπάρχω ακόμα, θα ζω μέσα στη μνήμη σου με τις όμορφες αναμνήσεις


Νωρίς το απόγευμα είχες μπει χωρίς να χτυπήσεις στο δωμάτιό μου, εγώ ξεκουραζόμουν στο κρεβάτι, με τα χέρια ενωμένα στο στήθος, κι εσύ, βλέποντάς με, είχες αρχίσει να κλαις ασυγκράτητα. Τα αναφιλητά σου με ξύπνησαν. 
«Τι είναι;» σε ρώτησα ανακαθίζοντας. «Είναι ότι σύντομα θα πεθάνεις», μου απάντησες, κλαίγοντας ακόμα πιο δυνατά. «Θεέ μου, ας ελπίσουμε όχι τόσο σύντομα», σου αποκρίθηκα γελώντας, και πρόσθεσα: «Άκου λοιπόν… Θα σου μάθω κάτι που εγώ ξέρω να το φτιάχνω κι εσύ όχι. Έτσι, όταν δεν θα υπάρχω πια, θα το φτιάχνεις και θα με θυμάσαι». 
Σηκώθηκα κι εσύ τύλιξες τα μπράτσα σου στο λαιμό μου. «Λοιπόν;» σου είπα, για να διώξω τη συγκίνηση που είχε αρχίσει να μεταδίδεται και σ’ εμένα, «τι θέλεις να σε μάθω να φτιάχνεις;»
 Σκουπίζοντας τα δάκρυά σου, σκέφτηκες λιγάκι κι έπειτα είπες: «Μια τούρτα». […] Καθώς έγλειφα την ξύλινη κουτάλα με την οποία είχα ανακατέψει τη σοκολάτα, η μύτη μου βάφτηκε καφετιά. Βλέποντας με, ξέσπασες σε γέλια. «Στην ηλικία σου», έλεγες, «δεν ντρέπεσαι; Η μύτη σου είναι καφετιά σαν του σκύλου!»

Για να φτιάξουμε αυτό το απλό γλύκισμα, μας πήρε ολόκληρο το απόγευμα κι η κουζίνα κατάντησε σε μαύρο χάλι. 
Ξαφνικά είχε δημιουργηθεί μεταξύ μας μια ανάλαφρη διάθεση, μια ευθυμία βασισμένη στη συνεργασία. 
Μόνο όταν η τούρτα μπήκε επιτέλους στο φούρνο και την είδες από το τζάμι να σκουραίνει σιγά σιγά, θυμήθηκες ξαφνικά γιατί την είχαμε φτιάξει και ξανάρχισες να κλαις. 
Μπροστά στο φούρνο προσπαθούσα να σε παρηγορήσω. 
«Μην κλαις», σου έλεγα, «είναι αλήθεια ότι θα φύγω πριν από σένα, αλλά όταν δεν θα υπάρχω πια, θα υπάρχω ακόμα, θα ζω μέσα στη μνήμη σου με τις όμορφες αναμνήσεις: θα βλέπεις τα δέντρα, το περιβόλι, τον κήπο και θα σου έρχονται στο νου οι ευτυχισμένες στιγμές που περάσαμε μαζί. Το ίδιο θα σου συμβαίνει και όταν θα κάθεσαι στην πολυθρόνα μου, όταν θα φτιάχνεις την τούρτα που σου έμαθα σήμερα και θα με βλέπεις μπροστά σου με τη μύτη μου βαμμένη καφετιά.

Σουζάννα Ταμάρο, «Όπου σε πάει η καρδιά» Ωκεανίδα



ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

1

Το Ενατο Κυμα