«Σήμερα τα Φώτα κι ο Φωτισμός και χαρά μεγάλη κι ο αγιασμός».
Εκτός, όμως, απ’ αυτή τη χαρά στο σπίτι μας έχουμε κι άλλη χαρά. Τη χαρά της ονομαστικής γιορτής του πατέρα, του «ταλαίπωρου πατέρα» όπως λέει κι ο ίδιος. Και δε λέει μόνο αυτό, λέει κι άλλα.
Δεν είναι κάπως άδικο που οι πατεράδες είναι λίγο παραγκωνισμένοι σε σχέση με τις μανούλες; Η αγάπη της μάνας είναι το πρότυπο της αγάπης, η γιορτή της μητέρας γιορτάζεται μετά κλάδων και βαΐων ενώ του πατέρα, σχεδόν, ξεχνιέται. Τ’ άρθρα για τις μανούλες είναι κατά εβδομήντα τα εκατό περισσότερα απ’ αυτά των μπαμπάδων, «μάνα είναι μόνο μία» λες κι οι πατεράδες είναι παραπάνω.
Σαφώς κανείς και τίποτα δε συγκρίνεται με τη μανά αλλά απ’ την άλλη κανείς και τίποτα δε συγκρίνεται και με τον πατέρα. Γιατί χωρίς έναν καλό πατέρα για βάση και στήριγμα τα πράγματα δυσκολεύουν σε μια οικογένεια. Έτσι το βλέπω γιατί έτσι το έμαθα, έτσι το έζησα κι ευτυχώς το ζω ακόμη.
Δεν έχει καμία απολύτως σημασία αν τα παιδιά της οικογένειας είναι αγόρια ή κορίτσια. Δεν χρειάζονται μόνο τ’ αγόρια ένα ισχυρό ανδρικό πρότυπο για να μεγαλώσουν σωστά, το ίδιο πατρικό πρότυπο χρειάζεται κι ένα κορίτσι.

Ο πατέρας σε μια οικογένεια είναι το θεμέλιο και χωρίς καλά και γερά θεμέλια τα σπίτια δεν πατούν σταθερά. Και δεν αναφέρομαι σε πατεράδες που χάθηκαν νωρίς κι άδικα. Αυτοί πρόλαβαν να κάνουν τη δουλειά τους, να επιτελέσουν το σκοπό τους, να γεμίζουν τα θεμέλια του σπιτιού τους, να δώσουν τα κατάλληλα εφόδια για παρακάτω. Μιλάω για τους άλλους που η λέξη «πατέρας» δεν τους ταιριάζει καθόλου, που μοιάζει ειρωνική ίσως κι αστεία.
Παλιότερα, τα πράγματα ήταν λίγο διαφορετικά στις οικογένειες. Ο πατέρας είχε στα μάτια του κόσμου πιο απόμακρο ρόλο, όχι και τόσο συναισθηματικό. Έπρεπε απλά να φροντίσει να φέρει λεφτά στο σπίτι για να μη λείψει κάτι στα παιδιά και τη γυναίκα του. Ήταν σχεδόν ντροπή ν’ αγκαλιάζει και να φιλάει τα παιδιά του, ειδικά μπροστά σε τρίτους. Αν γινόταν αυτό έμοιαζε τρωτός και μαλθακός. Οι παλιοί πατεράδες ήταν ή μάλλον ήθελαv να φαίνονται σκληροί κι ανεπηρέαστοι.
Με τα χρόνια αυτό έχει αλλάξει και πολύ καλά έχει κάνει, γιατί είναι πολύ δύσκολο να καταπιέζεις τα αισθήματα και την αγάπη σου για τα πρότυπα της κοινωνίας.
Εγώ, λοιπόν, σήμερα που θα παραβρεθώ για τριακοστή πρώτη φορά στη γιορτή του μπαμπά μου θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σ’ αυτόν κι ένα τεράστιο μπράβο στους άλλους που είναι σαν κι αυτόν και η λέξη «πατέρας» τους χαρακτηρίζει πλήρως.
Τι κι αν ο δικός μου είναι νευρικός, ντροπαλός, φιλότιμος, αγχώδης, εργασιομανής και παραδοσιακός;Κάποιος άλλος μπορεί να ‘ναι άλλα πράγματα, άλλα επίθετα κι όμως να κάνουν κι οι δύο εξίσου καλά τη δουλειά του πατέρα.
Καθώς κι η δουλειά του πατέρα απαιτεί κόπο και θυσίες κι ας μοιάζει πιο εύκολη από της μάνας.
Χρόνια πολλά, λοιπόν, πατέρα κι ελπίζω κι εύχομαι να μην αργήσουμε να σου τραγουδάμε αυτό που με χιούμορ μας τραγουδάς εσύ: «Πατέρα ξεκουράσου, τώρα θα δουλεύουνε για ‘σένα τα παιδιά σου».


 ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ