Πάντα καταλάβαινα την ανάγκη κάποιων «ψεμάτων» σε ένα κοινωνικό επίπεδο. Υπάρχει ο Άγιος Βασίλης για τα παιδιά, το «διάβασε για να πας καλά στη ζωή σου» για τους έφηβους, «κάνε υπομονή και οι κόποι σου θα ανταμειφθούν» για τις ηλικίες 25-50, «υπάρχει παράδεισος για τις ηλικίες 80+. Διάφορα «white lies», χωρίς σκοπό να εξαπατήσουν, αλλά να θρέψουν το πιο ανθρώπινο συναίσθημα. Την ελπίδα.
Ψεματάκια που σε λίγες περιπτώσεις βγαίνουν αληθινά. Κάποια παιδάκια «είδαν» τον Άγιο Βασίλη, κάποιοι έφηβοι όντως πήγαν καλά στη ζωή τους επειδή διάβαζαν, κάποιοι άλλοι ανταμείφτηκαν για τους κόπους τους. Για παράδεισο δεν ξέρω, με κανέναν που να γύρισε από τους νεκρούς δεν έχω μιλήσει ακόμα.
Αυτό το μικρό ποσοστό που αυτά τα «socially correct ψέματα» βγήκαν αληθινά είναι ο λόγος που συνεχίζουν να υπάρχουν. Για να παρακινούν, να δίνουν ελπίδα, να σε βγάζουν από τη λούπα του «όλα μάταια». Εδώ, όμως, είναι το εύκολο σημείο παρανόησης, που μπορεί να συνθλίψει άτομα όλων των ηλικιών. Όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με τη πραγματικότητα.
Υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ μιας ιδέας και μιας πράξης. Η ιδέα είναι εύκολη, όλοι μπορούν να την έχουν αδάμαστα, χωρίς καν να βγουν από το σπίτι τους. Μια απλή συζήτηση αρκεί να σου αλλάξει την οπτική και να σε γεμίσει αυτοπεποίθηση, να νιώθεις ότι προχωράς και σείονται τα κτήρια δίπλα σου.
Η ευκολία της ιδέας, όμως, την κάνει βαρύ ναρκωτικό. Μπαίνει μέσα σου και γίνεται αυτοσκοπός σου. Είμαστε φτιαγμένοι για να πιστεύουμε σε ιδανικά και ιδέες, για να πιανόμαστε από αυτές και να προσπαθούμε να τις υλοποιήσουμε.
 Πολλές φορές χωρίς καν να σκεφτόμαστε το αν μπορούμε ή το κόστος. Ακολουθάμε πιστά το φως, χωρίς να βλέπουμε που πατάμε, χωρίς να θέλουμε να παρεκκλίνουμε στο ελάχιστο από την ευθεία πορεία που έχουμε χαράξει προς αυτό.
Χωρίς πολύ δουλειά, λοιπόν, χωρίς πλήρη κατανόηση της διαφοράς πράξης και ιδέας, φτάνουμε στο τέλμα. Εκεί που η πραγματικότητα είτε στοργικά είτε μανιασμένα μας χτυπάει την πόρτα για να πάρει το φόρο της. Το ανθρώπινο «απλά δεν κατάφερα κάτι που δεν μπορούσα εξ αρχής να κάνω» μετατρέπεται σε ένα παγερό, σκληρό και βάναυσο «απέτυχα». Μια ιδέα που τόσο πολύ πίστευε κάποιος έγινε ο λόγος να τσακίσει το εγώ του. Ο λόγος να χάσει, έστω και για λίγο, την ελπίδα του, το πιο ανθρώπινο συναίσθημα που είχε ποτέ.
Τα μικρά αυτά ψεματάκια που αναφέρθηκαν πιο πάνω τις περισσότερες φορές είναι το εφαλτήριο για όλο αυτό. Παγιωμένα, πλέον, στις κοινωνίες (κάθε μια τα δικά της) λειτουργούν σαν το minimum που πρέπει να κυνηγάει κανείς. Από εξαιρέσεις και πηγές έμπνευσης άρχισαν να θεωρούνται ο κανόνας. Χωρίς κανένα προφανή λόγο και χωρίς καμιά αλλαγή στη συχνότητά τους. Τα κατορθώματα των λίγων έπρεπε να γίνουν οι κατακτήσεις των πολλών.
Το αποτέλεσμα; Υπερβολικές απαιτήσεις, πολλές φορές και υπερβολική προσπάθεια, χωρίς κανείς να δει το προσωπικό του «white lie». Σίγουρα είναι πολύ πιο εύκολο να αντιγράψεις την πορεία ενός προτύπου από το να χαράξεις τη δικιά σου, αλλά με ποιο κόστος; Πιθανότατα την αποτυχία; Να πετύχεις αλλά να έχεις χάσει στην πορεία τόσα πολλά που να μη σε νοιάζει ότι πέτυχες; Να νιώθεις την κοινωνική πίεση να σε σμπαραλιάζει στην πορεία σου προς τον στόχο σου; Αξίζει όλο αυτό;
Κι όλα αυτά ξεκινάνε με το πιο αθώο, ίσως, ψέμα που λέει κάθε γονιός στο παιδί του. «Ό,τι βάλεις σκοπό μπορείς να το καταφέρεις». Ένα ψέμα που τη στιγμή που φεύγει από τα χείλη του γονιού είναι αλήθεια. Το πιστεύει. Αλλά ξέρει πως η πραγματικότητα κάθεται στη γωνία, με ένα μειδίαμα. Η ελπίδα πάλι υπερισχύει της πραγματικότητας.
Η μόνη αλήθεια είναι πως όχι, κανείς δε μπορεί να καταφέρει τα πάντα. Οι άνθρωποι είμαστε ίσοι, αλλά όχι ίδιοι. Όλοι έχουμε ταλέντα και δεξιότητες που σε άλλους λείπουν και σε άλλους περισσεύουν. Ο καθένας έχει ένα δικό του προσωπικό skillset, που τον καθιστά ικανό να πετύχει κάπου και δεν τον βοηθάει να πετύχει κάπου αλλού.
Ανθρώπινη ικανότητα 1.0.1 θα πει κανείς για τα προηγούμενα. Και θα έχει δίκιο. Τετριμμένα και πολυφορεμένα. Σίγουρα, όμως, λιγότερο από το «ό,τι και να βάλεις σκοπό στη ζωή σου θα το καταφέρεις». Και σίγουρα πολύ πιο σκληρά.
Τα όρια πάνε κόντρα με την ανθρώπινη αισθητική. Όταν ονειρεύεσαι, είσαι ελεύθερος από αυτά, δε μπαίνουν εμπόδιο στο δρόμο σου. Εκεί δεν έχεις pros και cons, μπορείς να κάνεις πράξη όποιο ψέμα ή αλήθεια θες. Αλλά στη πράξη; Μπορείς να ξεχωρίσεις το πραγματικό σου όριο από αυτό που θα ήθελες να έχεις; Μπορείς να δεις καθαρά τα μειονεκτήματά σου και να κρίνεις ανάλογα; Μπορείς να χρησιμοποιήσεις τη δύναμη της έμπνευσης μιας εξαιρετικής πράξης για να ξεφύγεις από τη βαρύτητα της κοινωνικής επιτυχίας;
Η έμπνευση πάντα χρειάζεται στη ζωή. Από τα πολύ μικρά μέχρι και τα πολύ μεγάλα. Αλλά ο ρόλος της έμπνευσης είναι να ανοίγει ορίζοντες και μυαλά, όχι να προκαθορίζει μονοπάτια. Τα μονοπάτια είναι για να τα χαράζουν οι άνθρωποι, όπως μπορούν, όχι όπως τους επιβάλλεται.

Αναδημοσίευση από mindthetrap

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ