Ποιον θεωρείς δάσκαλό σου;
-Δηλαδή τι δάσκαλος; Τι με δίδαξε;
-Βρε παιδί μου, ποιος σου άφησε στάμπα στην ζωή σου;
-Μα δεν είναι ένας, είναι πολλοί...
Είναι η μητέρα μου που μ' αγάπησε και φρόντισε να μεγαλώσω ανεξάρτητη. Θυμάμαι δάκρυσε όταν μου είπε ότι δεν έδειξε την αγάπη που έπρεπε. Που να 'ξερε. Που να 'ξερε πως η αγάπη της φαινόταν στην εμπιστοσύνη της, στα μάτια της, στα χάδια της, στην αγκαλιά της. Που να 'ξερε πως όταν παγώνει η ψυχή μου, ζητάω την ζεστασιά της δικής της ψυχής.
Είναι ο πατέρας μου που συνέχεια μου έδειχνε ότι δεν ήμουν αρκετή. Πάντα κάτι έλειπε ή περίσσευε. Μα μ' αγαπούσε. Το έβλεπα στα μάτια του όταν μου έλεγε να προσέχω πριν βγω από το σπίτι. Ακόμα δηλαδή μ' αγαπάει. Το καταλαβαίνω από τα παράπονα που κάνει στην μητέρα μου ότι δεν τον παίρνω τηλέφωνο. Άξιζε να γίνω καλύτερη γι' αυτόν.
Είναι τ' αδέλφια μου...
Ο μεγάλος μου έμαθε πως να συμβουλεύω, να μοιράζομαι, να αγαπάω αδελφικά. Ακόμα θυμάμαι εκείνο το κλάμα που έριξα όταν του φώναξε ο πατέρας μου σοβαρά για πρώτη φορά.
Ο μικρός μου έμαθε τι θα πει να είσαι μάνα. Να νοιάζεσαι, να δίνεσαι, να αγαπάς, να προσέχεις, να αγωνιάς, να θυσιάζεσαι.
Είναι οι υπόλοιποι συγγενείς μου. Η γιαγιά μου με την υπερβολική της αγάπη και τα μυστικά της που μου εκμυστηρεύτηκε. Η θεία μου που μου λέει συνεχώς πως μ' αγαπάει και πόσο εκτιμάει την παρουσία μου. Είναι όλοι οι άλλοι που μ' αγαπούν και με νοιάζονται.
Είναι οι φίλοι μου που με έμαθαν να γελάω, να νοιάζομαι, να μοιράζομαι, να ανησυχώ, να στενοχωριέμαι, να αγαπώ.
Είναι ο έρωτας που μου έμαθε να πετάω, να δίνομαι, να αισθάνομαι, να νοιάζομαι, να σκέφτομαι, να πονάω, να δένομαι, να εθίζομαι,να προσγειώνομαι έστω και άτσαλα, να ζω...
Είναι κι άλλοι... Σα να θυμάμαι μια δασκάλα που μας αποκάλεσε "παιδιά της". Κι ήταν και ένα κορίτσι του δρόμου που μου είπε ότι είμαι όμορφη. Ήταν μια γριούλα που βοήθησα να περάσει τον δρόμο. Ήταν τα φυτά που φρόντιζα. Ήταν τα ζωάκια που με είχαν ανάγκη. Ήταν όλος ο κόσμος.
Κι ίσως είμαι λίγο κι εγώ που επέτρεψα στον κόσμο να με αγγίξει. Να τον νιώσω. Να ζήσω και πεθάνω μαζί του...
Αναδημοσίευση από enfo
-Δηλαδή τι δάσκαλος; Τι με δίδαξε;
-Βρε παιδί μου, ποιος σου άφησε στάμπα στην ζωή σου;
-Μα δεν είναι ένας, είναι πολλοί...
Είναι η μητέρα μου που μ' αγάπησε και φρόντισε να μεγαλώσω ανεξάρτητη. Θυμάμαι δάκρυσε όταν μου είπε ότι δεν έδειξε την αγάπη που έπρεπε. Που να 'ξερε. Που να 'ξερε πως η αγάπη της φαινόταν στην εμπιστοσύνη της, στα μάτια της, στα χάδια της, στην αγκαλιά της. Που να 'ξερε πως όταν παγώνει η ψυχή μου, ζητάω την ζεστασιά της δικής της ψυχής.
Είναι ο πατέρας μου που συνέχεια μου έδειχνε ότι δεν ήμουν αρκετή. Πάντα κάτι έλειπε ή περίσσευε. Μα μ' αγαπούσε. Το έβλεπα στα μάτια του όταν μου έλεγε να προσέχω πριν βγω από το σπίτι. Ακόμα δηλαδή μ' αγαπάει. Το καταλαβαίνω από τα παράπονα που κάνει στην μητέρα μου ότι δεν τον παίρνω τηλέφωνο. Άξιζε να γίνω καλύτερη γι' αυτόν.
Είναι τ' αδέλφια μου...
Ο μεγάλος μου έμαθε πως να συμβουλεύω, να μοιράζομαι, να αγαπάω αδελφικά. Ακόμα θυμάμαι εκείνο το κλάμα που έριξα όταν του φώναξε ο πατέρας μου σοβαρά για πρώτη φορά.
Ο μικρός μου έμαθε τι θα πει να είσαι μάνα. Να νοιάζεσαι, να δίνεσαι, να αγαπάς, να προσέχεις, να αγωνιάς, να θυσιάζεσαι.
Είναι οι υπόλοιποι συγγενείς μου. Η γιαγιά μου με την υπερβολική της αγάπη και τα μυστικά της που μου εκμυστηρεύτηκε. Η θεία μου που μου λέει συνεχώς πως μ' αγαπάει και πόσο εκτιμάει την παρουσία μου. Είναι όλοι οι άλλοι που μ' αγαπούν και με νοιάζονται.
Είναι οι φίλοι μου που με έμαθαν να γελάω, να νοιάζομαι, να μοιράζομαι, να ανησυχώ, να στενοχωριέμαι, να αγαπώ.
Είναι ο έρωτας που μου έμαθε να πετάω, να δίνομαι, να αισθάνομαι, να νοιάζομαι, να σκέφτομαι, να πονάω, να δένομαι, να εθίζομαι,να προσγειώνομαι έστω και άτσαλα, να ζω...
Είναι κι άλλοι... Σα να θυμάμαι μια δασκάλα που μας αποκάλεσε "παιδιά της". Κι ήταν και ένα κορίτσι του δρόμου που μου είπε ότι είμαι όμορφη. Ήταν μια γριούλα που βοήθησα να περάσει τον δρόμο. Ήταν τα φυτά που φρόντιζα. Ήταν τα ζωάκια που με είχαν ανάγκη. Ήταν όλος ο κόσμος.
Κι ίσως είμαι λίγο κι εγώ που επέτρεψα στον κόσμο να με αγγίξει. Να τον νιώσω. Να ζήσω και πεθάνω μαζί του...
Αναδημοσίευση από enfo
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.