Αντίσταση παντού,ως το τέλος.

Είμεθα γόνοι ηρώων και αυτό αποδεικνύεται και στις τωρινες μάχες που δίνουμε με τους άσπονδους φίλους μας,τους Γερμανούς και τους συν αυτών.

Οπως το 1940 έτσι και τώρα, τα «‘οχι» οι «αντιστάσεις» και ο «ανταρτοπόλεμος» πάει σύννεφο.

«Μεταγυθμίσεις» μας λένε επιτακτικά. «Οχι» λέμε όλοι μαζί λεβέντικα.

«Κανονίστε την πογεία σας. Τέλουμε τγία κομα πέντε (3.5) επί του ΑΕΠ έσοδα».   «μολον λαβέ» λένε οι δικοί μας με περισό θάρρος αυτοκαταστροφικό», μασουλώντας αργά και βασανιστικά τα εναπομείναντα.

«Πεγιμένουμε έσοδα 50 δις  από αποκγατικοποιήσεις», λένε εκείνοι.  «εμείς περιμένουμε το τρόλευ για Κυψέλη» τους λένε περιπαικτικά οι υπερήφανοι έλληνες.

«Πγέπει να μεταγυθμιστείτε. Πγέπει να σας κάνουμε ανθγώπους. Πγέπει…πγέπει…»

Στην πλατεία του χωριού για παραδειγματισμό βγαίνουν οι μισθοί, οι συντάξεις κλπ. Στο απόσπασμα κάθε λίγο. Για κάθε ηρωικό «όχι» και για κάθε αντάρτικη πράξη άρνησης συμόρφωσης, θα «εκτελούνται» κάτω από τον πλάτανο της πλατείας, γυναικόπαιδα.

Αντίσταση καθημερινά, παντού. Κυβέρνηση,αντιπολίτευση, όλα τα κόμματα και λαός, μια γροθιά,ενάντια σε αυτούς που θα μας διατάξουν το πως θα τα φάμε. Και θέλουν και για την πάρτι τους περισσότερα. Βρε δε γαμιέστε κρυόκωλα καριόλια. Απάνω τους μωρέ.

Το » αέρα» έγινε  «όλοι στους κάδους», αλλά η διάθεση για αυτοθυσία και η υπομονή στα μαρτύρια,είναι η ιδια, όπως τότε.

Απτόητοι οι  Χέλληνες. Πέφτουν ένας  ένας. Αρνούμενοι να κάνουν πράξη τις εντολές  των ξένων κατακτητών. Φτύνουν πάνω στα χαρτιά  που τους ρίχνουν μπροστα  τους  για να υπογράψουν. Αλλάζουν το «μείγμα» της πολιτικής των μνημονίων με αποτέλεσμα να  να αφοπλίζονται αυτά συνεχώς. Είτε στέλνουμε  ΓΑΠοσαμαροβενιζέλους, είτε Τσιπροκαμενους,δεν αλλάζει τίποτα κατά βάση. Αυτό θα πει στέραιη εθνική πολιτική.

Κάποτε οι μάχες δίνονταν στα χιόνια και στις λάσπες,με σφαίρες να βουίζουν. Τώρα μέσα στα γραφεία και έξω στα πεζοδρόμια. Και είμαστε όλοι μια γροθιά. Και ο υπουργός και ο διαδηλωτής, βρίσκονται στην ίδια όχθη. Και ο Διευθυντής και ο απεργός. Και ο τεμπέλης και ο απεργοσπάστης.Και ο Φλαμπουράρης και ο «χ» μπαρμπα Γιάννης από τον Πειραιά, έχουν ίδια θέληση για πρέφα.  Και ο υπουργός διαπραγματευτής με το κόκκινο σακίδιο και ο «αναρχικός» με το γκρι σακίδιο γεμάτο γκαζάκια, θέλουν το ίδιο. Το γαμομπάχαλο.

Δε πα να λένε οι άλλοι   απ’έξω. «Φωνάζουν» αυτοί, πράγματα τα οποία ούτε και οι ίδιοι τα πιστεύουν, στα αρχίδια μας κι’εμείς. Και πολύ σοφά.Ολα για μια αργομισθία γίνονται. Καμιά διαφορά δεν έχουν στις βλέψεις και στα σχέδιά τους, οι Τόμσεν και Βελκουλέσκου, σε σχέση με τον μέσο πολιτικό ή πολίτη αυτής της χώρας. Την πάρτι του κοιτάει ο καθένας και ΜΟΝΟ. Συμπλέουμε απόλυτα.

Κατά τα άλλα,απλά βλέπουμε ένα θέατρο.

Επίθεση αυτοί σε εργασιακά,μισθολογικά. Μάυρη εργασία εμείς. Φοροκαταιγίδα ετοιμάζουν κάθε λίγο αυτοί, και φοροκλοπή συνεχής εμείς από εδώ.  Απαγόρευση προσλήψεων διατάσουν. 1 προς 5 λένε. Στον μπούτσο μας. Εμεις σηκώνουμε το γάντι και προσλαμβάνουμε με 5  προς  έναν. Γιατί θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία καιμένε! Ούτε γρμμή εντολής δεν θα εφαρμοστεί,από τις χιλιάδες σελίδες τους. Ούτε μισή μοίρα δεν θα μας αλλάξουν αυτοί οι σκατομούρηδες.

Ούτε  ένα μνημόνιο δεν έχει εφαρμοστεί  στην πραγματικότητα. Επί χάρτου ασκήσεις έμειναν  όλα.  Ακόμα και η πιο λογική και απαραίτητη μεταρύθμιση, μοιάζει  με παραλογισμό, οταν ένα Μ.ο.U. περνά τα σύνορά μας και καταλήγει σε κάποιο υπουργικό γραφείο. Εκεί που αρχίζει η Ελλάς,τελειώνει η λογική.

Στα γραπτά παίρνουμε άριστα δέκα,αλλά και   στην πρακτική παίρνουμε άριστα είκοσι με τρεις τόνους, αφού έχουμε καταφέρει να σκίσουμε τρία μνημόνια με την απαρέγκλητη  και σθεναρή  μη εφαρμογή τους. Γιατί τί διαφορά έχει  ένα  σκισμένο μνημόνιο  από ένα μη εφαρμοσμένο μνημόνιο; Για να τη μάθω και εγώ. Αρα κατά βάση τα έχουμε κάνει κομφετί και χαρτοπόλεμο όλα. Με κόπο και απώλειες φυσικά. Ετσι είναι.

Στο απόσπασμα κάθε λίγο και λιγάκι πάμε. Οικονομική insomnia και φορολογικοί κουβάδες με καυτό λάδι. Φάλαγγες με μειώσεις και περικοπές. Μυδράλια με χιλιάδες σφόρους. Δεν κάνουμε ούτε βήμα πίσω. Που θα πάει,θα βαρεθούν και θα φύγουν. Οπως τότε. Και μετά θα τα τρώμε μονάχοι μας. Οπως πρέπει. Και όχι με επιτροπείες και τρόικες από το Χϊλτον.

Δεν κατάλαβα δηλαδή. Δεν ξέρουμε να χαθούμε μόνοι μας; Λέτε να μη ξέρουμε πως να πέσουμε έξω σε όλα,μόνοι μας;  Χρειάζεται να πληρώνουμε το μουνί της Βελκουλέσκου, τα βαμένα μαλιά του Ράιχενμπαχ και την περούκα του Κοστέλο; «Αέρα» πούστιδες. Είπαμε να μας δίνετε και να μας παίρνετε  από μακρυά και διακριτικά. Και όχι από τόσο κοντά και τόσο αδιάκριτα. Εχουμε και ένα φιλότιμο.

Υπομονή και αγώνας αδέρφια.  Η νίκη είναι κοντά.

dailytripes

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ