Τετάρτη 12 Απριλίου 2017

Κι όταν η (δήθεν) "όαση ειρήνης και σταθερότητας" είναι ο "απαραίτητος Δούρειος Ίππος/Κερκόπορτα" για κάποιους ώστε να σε καταστρέψουν;



γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος

Η Ελλάδα – λένε ορισμένοι – είναι μια «όαση ειρήνης» και «σταθερότητας».

Κι αυτό είναι κατ’ ανάγκην πάντα καλό;

Όπως ο Πόνος (πχ του πολέμου) μπορεί όντως να σκληρύνει τους ανθρώπους, άλλο τόσο μπορεί όμως να μαλακώσει τις καρδιές των ανθρώπων...

(...άλλωστε, τέτοιοι άνθρωποι, με τέτοιες καρδιές έστησαν την χώρα ξανά μέσα απ' τις στάχτες της μετά τον κάθε πόλεμο, δείχνοντας έμπρακτα τι σημαίνει αλληλεγγύη κοινωνίας τις δύσκολες ώρες...)

...έτσι λοιπόν και η ειρήνη δεν μπορεί να παράγει μόνον θετικά γεννήματα...

...παράγει και τρυφηλότητα και ηδονισμό και απληστία και αμετροέπεια και συμφεροντολογία και πρωτίστως συντελεί στην απώλεια του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης...


Όταν, ας πούμε, η ειρήνη είναι το κατάλληλο πρόσχημα/μέσο για να αλωθεί η χώρα;
Εξακολουθεί να είναι καλή;

Κι όταν η ειρήνη χρησιμοποιείται για να ξεδιπλωθεί ασταμάτητη η ισλαμική εισβολή;

Κι όταν χρησιμοποιείται για να ξεπουληθεί (καμουφλαρισμένα πίσω από τις διεθνείς οικονομικές (δήθεν) συνεργασίες - "σκυλέμματα" είναι ο κατάλληλος όρος) κάθε μα κάθε πόρος της χώρας;

Κι όταν χρησιμοποιείται για να απωλεσθεί κάθε μα κάθε παραγωγική δραστηριότητα της χώρας;

Δημιουργώντας μια επίφαση ειρήνης υποβιβάζεται όλο και περισσότερο η ανάγκη ισχυρού στρατού και όλα όσα αυτό σημαίνει.


Υποβιβάζονται οι εξοπλισμοί, υποβιβάζεται η ανάγκη επαρκούς προσωπικού, υποβιβάζεται η ανάγκη διατήρησης υψηλού πολεμικού ηθικού.

Όταν οι υπέρμαχοι της «με κάθε κόστος ειρήνης» απαιτούν την κατάργηση των παρελάσεων, ουσιαστικά συμβάλλουν στην πτώση του πολεμικού ηθικού (και της πολεμικής ετοιμότητας/ψυχικής πολεμικής διαθεσιμότητας) του λαού.

Όταν απαιτούν κατάργηση των συνόρων και της Σημαίας πατώντας πάνω στην άποψη της «εδραιωμένης όασης ειρήνης» και συνεπώς «ανυπαρξίας πλέον κινδύνου πολέμου», αυτό ισοδυναμεί με τράβηγμα του χαλιού κάτω από τα πόδια της εθνικής άμυνας.

Όταν πατώντας πάνω στην παραπάνω ψευδαίσθηση (δεν γίνονται πια πόλεμοι, όαση ειρήνης και σταθερότητας) απαιτούν (και επιτυγχάνουν) άνοιγμα των συνόρων σε λαούς (Αλβανία, Τουρκία) και θρησκείες (ισλαμ) που επί 4-5 αιώνες βρίσκονταν εδώ ως δυνάστες κατακτητές, εκδιώχθηκαν με μεγάλο φόρο αίματος και καταστροφών και σήμερα κάποιοι τους ξαναφέρνουν εδώ δίνοντάς τους το δικαίωμα να ξαναεδραιωθούν ως νεοκατακτητές, αυτό λέγεται ναρκοθέτηση της εθνικής άμυνας.

Η «όαση ειρήνης» ενίοτε σημαίνει και ένα χειρότερο είδος πολέμου.

Όταν κάποιοι το εκμεταλλεύονται για να διαλύσουν κάθε δομή της κοινωνίας, της χώρας, της πολιτείας, του έθνους.

Μέσα στον παραπάνω «μύθο» έντεχνα εμπλέκεται μέσω της «κοινωνικής συνοχής» και ένας άλλος μύθος.

Το «όλοι μαζί ενωμένοι» θα τα καταφέρουμε.

Πολύ ωραίο για να είναι αληθινό.

Ποτέ δεν λειτούργησε. Κι όταν λειτούργησε ήταν για πολύ πολύ λίγο.

Η επανάσταση του ’21 ως προς το «όλοι μαζί» δεν κράτησε ούτε καν 2 χρόνια.
Το 1823 άρχισε ο εμφύλιος.

Τον 2ο αι πΧ, στο μεσοδιάστημα Μακεδονικής και Ρωμαϊκής εποχής, τμήμα της ελληνικής κοινωνίας πήγε με το μέρος των ρωμαίων, τους κάλεσε στη χώρα ως «συμμάχους», ως «χωροφύλακες».

Και φυσικά, αυτή ήταν η ευκαιρία που ζητούσαν και το πάλευαν λίγο λίγο επί μακρόν.

Ακόμη πιο πίσω, τις μάχες στο Μαραθώνα και αργότερα στις Θερμοπύλες, στη Σαλαμίνα και στις Πλαιταιές τις έδωσαν οι «μειοψηφίες» των Ελλήνων.

Η «πλειοψηφία» (τόσο οι Ιωνικές πόλεις, όσο και ελλαδική ενδοχώρα) ήταν με το μέρος των Περσών...

Αυτό το "διαχρονικό πρόβλημα" λύθηκε ΜΟΝΟΝ μια φορά ιστορικά και έδειξε τον δρόμο στους κατοπινούς....το έλυσε μόνον ο Μ. Αλέξανδρος και φυσικά η μόνη «πειθώ» που κατάλαβαν οι Έλληνες (προκειμένου να "ενωθούν", δηλαδή, να "μονοιάσουν με το ζόρι") ήταν το «σπαθί»...

Έμειναν «απ’ έξω» μόνον οι Σπαρτιάτες κι αυτό το φέρουν ως σήμερα ως το πιο βαρύ όνειδος της ιστορίας τους.

Τμήματα της ελληνοβυζαντινής κοινωνίας ήταν που στο διάβα των αιώνων κάθε τρεις και λίγο έφευγαν από το πλευρό του Βασιλέως και αυτομολούσαν στον αντίπαλο...πότε στους γότθους, πότε στους σλάβους, πότε στους Πέρσες, πότε στους άραβες, πότε στους σελτζούκους τούρκους....

Τμήμα της ελληνικής κοινωνίας εναντιώθηκε (με τα όπλα) στην αστική «δυτικότροπη» συνέχεια του ελληνικού κράτους μετά τον 2ο παγκ. Πόλεμο χρησιμοποιώντας μάλιστα και «ξένα στρατεύματα» (και δη σε μεγάλο βαθμό, όπως και όλοι οι προαναφερθέντες ιστορικά).

Όλα τα παραπάνω μπορούν να ονομαστούν και με μια άλλη ερμαφρόδιτη λέξη: "Υβρίδιο εισβολής και εμφυλίου"...πως αλλιώς να το ονομάσεις όταν στον "φαινομενικά εμφύλιο" εμπλέκονται ΠΑΝΤΑ και "ξένες δυνάμεις" ;


Ήταν πολλά τα «Μάτζικερτ» λοιπόν στην ελληνική ιστορία...κι ελάχιστες οι στιγμές «που βαδίσαμε όλοι μαζί ενωμένοι»...

Κι έδειξαν πως την ανάγκη μιας Πατριωτικής αναγκαστικά πολεμικής εναντίωσης την τόνιζαν πάντα λίγοι...


Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

1

Το Ενατο Κυμα