– Αν αγαπάς ένα λουλούδι που βρίσκεται σε κάποιο αστέρι, είναι γλυκό τη νύχτα να κοιτάζεις τον ουρανό. Όλα τ’ αστέρια τότε είναι ανθισμένα.
– Σίγουρα…
– Είναι όπως με το νερό. Ότι μου είχες δώσει να πιω ήταν όπως μια μουσική, εξαιτίας του ήχου που έκανε το μαγκάνι και το σχοινί… θυμάσαι… ήταν πολύ ωραίο.
– Και βέβαια…
– Θα κοιτάζεις τη νύχτα τ’ αστέρια. Το δικό μου είναι πολύ μικρό για να σου δείξω που βρίσκεται. Έτσι είναι καλύτερα. Το αστέρι μου θα είναι για σένα ένα από τ’ αστέρια. Τότε, θα σ’ αρέσει να κοιτάζεις όλα τα αστέρια… Όλα θα είναι φίλοι σου. Κι ύστερα, θα ‘θελα να σου κάνω ένα δώρο… Γέλασε πάλι.
– Α! μικρό μου ανθρωπάκι, μικρό μου ανθρωπάκι, μου αρέσει να σ’ ακούω να γελάς! Ακριβώς αυτό θα ‘ναι το δώρο μου… αυτό θα ‘ναι όπως με το νερό…
– Τι θέλεις να πεις;
– Τα αστέρια δεν είναι ίδια για όλους τους ανθρώπους. Γι’ αυτούς που ταξιδεύουν, τ’ αστέρια είναι οδηγοί. Γι’ άλλους δεν είναι παρά μόνο φωτάκια. Γι’ άλλους, για τους σοφούς, είναι προβλήματα. Για κείνο τον επιχειρηματία, ήταν χρυσάφι. Μα όλα τα’ αστέρια είναι σιωπηλά. Εσύ θα έχεις αστέρια που δεν τα ‘χει κανείς.
– Τι θέλεις να πεις;