Δευτέρα 31 Ιουλίου 2017

Mέσα από τη διαδικασία της συγνώμης απελευθερώνουμε τον εαυτό μας

Sorry by Clwhitc


 Πρόσφατα ήμουν με μια απελπισμένη φίλη, της οποίας ο άντρας έφυγε για να βρει αυτό, που πίστευε ότι ήταν ο επίγειος παράδεισος.

 Εγκατέλειψε τη φίλη μου και τα δυο παιδιά τους, με τη δικαιολογία ότι πάει διακοπές. 

Παπαγαλίζοντας τις ιδέες κάποιου βιβλίου «αυτο-βοήθειας», που είχε διαβάσει πρόσφατα, είπε ότι είχε δικαίωμα στην ευτυχία κι ότι η μεγαλύτερη ευθύνη του ήταν απέναντι στον εαυτό του. Έλπιζε, ωστόσο, ότι θα εξακολουθούσε να έχει φιλικές σχέσεις με τη γυναίκα του και, φυσικά, απεριόριστο δικαίωμα επισκέψεων στα παιδιά.  

 Η γυναίκα του είχε διαφορετική γνώμη. Ήταν πικραμένη, πληγωμένη και εκδικητική. Της   είχε ποδοπατήσει τον εγωισμό κι είχε διαλύσει την οικογένειά τους. Κατά κανέναν τρόπο δεν θα δεχόταν να διατηρήσει φιλία μαζί του. Στην πραγματικότητα, τον έβριζε με επίθετα, τα οποία δεν την είχα ακούσει να χρησιμοποιεί ποτέ άλλοτε!  

 Απευθύνθηκε σε μένα, το φίλο της, για βοήθεια. Έκλαιγε ασταμάτητα. Είχε χάσει κάθε ενδιαφέρον για το σπίτι και τα παιδιά της.

Αν και εξακολουθούσε να εργάζεται, ανακάλυψε ότι ήταν πάντα τόσο εκνευρισμένη κι αφηρημένη, ώστε αντιδρούσε συνέχεια αρνητικά. Θύμωνε με φίλους, γινόταν ανυπόμονη με τους συνεργάτες της στο γραφείο και πολλές φορές έπιανε τον εαυτό της να φέρεται άσχημα στα παιδιά.  

 Εξακολουθούσε να βρίσκει αναρίθμητους λόγους για να μισεί τον πρώην άντρα της, αλλά με τον καιρό άρχισε να μισεί και τον εαυτό της. Την έπνιγαν οι τύψεις και η αυτοκριτική. Ήταν σίγουρη,πως αν είχε κάνει περισσότερα γι' αυτόν — αν πρόσεχε την εμφάνισή της, αν φρόντιζε καλύτερα το σπίτι — δεν θα τον είχε χά-σει και τα παιδιά θα είχαν ακόμη τον πατέρα τους.   


Πώς μπορούσα να τη βοηθήσω; Όλα τα δάκρυα και οι τύψεις δεν θα 'φερναν πίσω τον άντρα της, ούτε θα ξανάδιναν ζωή στο νεκρό γάμο. Δεν ήμουν ποτέ καλός στις συμβουλές. Εγκατέλειψα την προσπάθεια εδώ και χρόνια. Είμαι τόσο μπερδεμένος, όσο κι οποιοσδήποτε άλλος. Πώς μπορούσα να της πω τι να κάνει;

 Έτσι κι αλλιώς, δεν υπήρχε εύκολη λύση. Ο πληγωμένος εγωισμός χρειάζεται μακρόχρονη θεραπεία.   Δεν μπορούσε, όμως, να συνεχίσει στην κατάσταση που βρισκόταν. Η παρατεινόμενη απελπισία, είχε κιόλας κάνει τη δουλειά της.

 Φυσικά, υπήρχαν πολλά πράγματα που θα μπορούσε να κάνει. Κι ανάμεσα σ' αυτά, πίστευα ότι έπρεπε, τελικά, ν' αντιμετωπίσει το γεγονός πως η ζωή συνεχίζεται.

 Ήταν ακόμη νέα, όμορφη και ικανή. Επειδή ο άντρας της προφανώς υποτίμησε αυτά τα προσόντα, δεν σήμαινε ότι τα υποτιμούσαν κι οι άλλοι. 

Δεν υπήρχε λόγος να συγκρίνει τον εαυτό της με την άλλη γυναίκα. Δεν υπήρχε καμιά βάση για σύγκριση. Οπλισμένη μ' αυτά τα πραγματικά στοιχεία, της πρότεινα ν' αποδεχτεί την κατάσταση, να συγχωρήσει τον άντρα της για τις πράξεις του και τον εαυτό της για το ρόλο που, υποσυνείδητα, είχε παίξει στην απόφασή του.   

Κουβεντιάσαμε ότι μεγάλο μέρος του πόνου της, οφειλόταν στο γεγονός ότι αναλάμβανε την ευθύνη για τις πράξεις τού άντρα της. Αφού εκείνη ήταν το αθώο θύμα, της θύμισα, ήταν αντίθετο με τη λογική να νιώθει τόσο μεγάλη ενοχή και να χύνει τόσα δάκρυα. 

Ενοχλήθηκε και φώναξε οργισμένη: «Να τον συγχωρήσω;Μα είσαι τρελός; Καλύτερα να πεθάνω! Θα του το ξεπληρώσω!Θα βρω τρόπο να τον πληγώσω, όπως με πλήγωσε κι αυτός!».

 Το πρόσωπό της είχε πάρει μια τρομακτική έκφραση. Καινούρια δάκρυα κυλούσαν κι αρνιόταν να παραιτηθεί απ' το θυμό της.   Ο άντρας της είχε φύγει, απολαμβάνοντας μια καινούρια ζωή με νέες πιθανότητες κι ένα νέο πρόσωπο και κείνη δεν μπορούσε να ελέγξει τίποτα απ' αυτά.

 Εκείνη, από την άλλη μεριά, πνιγόταν στην απελπισία.

 Οι περισσότεροι ξέρουμε από εμπειρία, πως το να  μη συγχωρούμε   μας πληγώνει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.

 Γιατί, λοιπόν, βρίσκουμε τόσο δύσκολο το να συγχωρούμε;  

 Η μνησικακία που κρατάμε μέσα μας, για μια ζωή, είναι πολύ βαρύ φορτίο. Εκτός από τις ρυτίδες ανάμεσα στα φρύδια, δημιουργεί πολλή πικρία και καχυποψία.

 Κανένας δεν είναι απαλλαγμένος από ενοχές. Αν θέλουμε να μας συγχωρούν για τις πράξεις μας ή τα σφάλματά μας, πρέπει ν' αρχίσουμε, προσπαθώντας να συγχωρούμε εμείς τους άλλους. Δεν υπάρχει πάντα δικαιοσύνη.Καμιά φορά πρέπει να συγχωρούμε, ακόμη κι αν μας έβλαψαν,για το δικό μας καλό.   

 Ίσως η φίλη μου συνειδητοποιήσει κάποια μέρα, πως έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε στη σχέση της με τον άντρα της κι ότι ο άντρας της νόμιζε πως είχε κάνει το ίδιο.

 Βέβαια, δεν δικαιολογώ τις πράξεις του, αλλά μέσα από τη διαδικασία της συγνώμης, απελευθερώνουμε τον εαυτό μας. Έτσι μόνο μπορούμε να 
προχωρήσουμε και ν' αγαπήσουμε πάλι, σοφότεροι από την εμπειρία μας.  

Μπουσκάλια Λέο - Λεωφορειο 9 για τον παράδεισο

Εικόνα  Clwhitc

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

1

Το Ενατο Κυμα