Γράφει η Δώρα Σαμαρά
Άδειοι οι δρόμοι, γεμάτος ο νους. Τρέχουν οι ρόδες και ξωπίσω τους τρέχουν κι οι σκέψεις. Βρεγμένη η άσφαλτος, καθρέφτης για ένα φεγγάρι ολόγιομο, που πάνω της επιθυμεί να θαυμάζει την τόση ομορφιά του. Κάτι αιωρείται στην ατμόσφαιρα απόψε, κάτι διαφορετικό. Το νιώθω!
Ίσως φταίει το φεγγάρι, που έχει τη δύναμη να μαγεύει, να ελκύει, να εξουσιάζει τη σκέψη, να γεννάει μύθους. Ίσως φταίει το φεγγάρι, που έχει διεισδύσει στα μύχια του νου και της ψυχής μου κι έχει αρπάξει τις επιθυμίες μου και τις πανσεληνιάζει.Θεριά ανήμερα, αγριεμένα ξυπνούνε μέσα μου και σε ζητούν.
Φανάρι κόκκινο και σταματάω. Μα, το μυαλό μου τίποτα δεν το φρενάρει. Σκέψεις διάχυτες, απανωτές η μια πάνω στην άλλη, διχως συνοχή. Κοιτώ το φεγγάρι, που έχει σταθεί απέναντί μου και με κοιτά κι αυτό . Μοιάζει απειλητικό και με τρομάζει. Κι όσο κοιτιώμαστε, αναρωτιέμαι, γιατί μέσα στο τόσο βαθύ σκοτάδι της νύχτας, τούτο μπορεί να λάμπει τόσο. Πώς τον ξελόγιασε τον φουκαρά τον ήλιο και του’κλεψε το φως;