«Στην καρδιά του χειμώνα, ανακάλυπτα επιτέλους
πως φύλαγα μέσα μου ένα αήττητο καλοκαίρι»
Α. Καμυ, Το Καλοκαίρι

Οι παιδικές αναμνήσεις, είναι αλήθεια, μερικές φορές μπορεί να μας φανούν βαρετές. Όχι επειδή δε μας ενδιαφέρει το πρόσωπο που μας τις διηγείται. Ίσως, πολύ απλά, οι δικές μας αναμνήσεις σαν να είναι μικρά παιδιά, να απαιτούν την προσοχή μας τόσο φορτικά, που να μη μπορούμε να δώσουμε σημασία σε τίποτε άλλο. Ίσως όμως, κι αυτό είναι το χειρότερο, ζώντας στην καρδιά του χειμώνα να μη βρίσκουμε τη δύναμη να ανακαλύψουμε αυτό το ανίκητο καλοκαίρι.

Ποιος θα μπορούσε, άλλωστε, να εκτιμήσει σωστά το βάρος της ευθύνης που είχε το παιδί που υπήρξα εγώ, για παράδειγμα, όταν αφαιρέθηκαν μπροστά στα μάτια μου οι βοηθητικές ρόδες από το μικρό ποδηλατάκι; Κάτω από τον καλοκαιρινό ήλιο, με ασυγκράτητη ορμή, σα να ήταν όλα τα φώτα της δημοσιότητας πάνω μου, το μόνο που θα με κρατούσε σε πορεία πλέον, ήμουν εγώ. Ακόμα και μια παρόμοια ανάμνηση που θα μου διηγηθεί κάποιος για τον εαυτό του, δε θα φτάσει ποτέ σε σπουδαιότητα τη στιγμή αυτή. Μπορεί, κι εγώ ο ίδιος να αμελώ αυτό το καλοκαίρι.

Πολλά από αυτά τα μεσογειακά καλοκαίρια θα έσπρωξαν τον Αλμπέρ Καμύ να τα υμνήσει, δίνοντάς τους τον λυρικό χαρακτηρισμό “αήτηττα”. Μάλλον, μόνο ένας άνθρωπος που γνωρίζει καλά το μεσογειακό καλοκαίρι θα μπορούσε να ψυχανεμιστεί το τι θα μπορούσε να σημαίνει να είναι αήτηττο.