Και εσύ, Εύα, με πόνους θα γεννάς τα παιδιά σου.
Και σκεφτόμουν ότι για ένα κομμάτι μήλο από το δέντρο της γνώσης (που λέει ο λόγος) χάθηκε ο παράδεισος  και τιμωρήθηκε σκληρά η γυναίκα. Κόλαση η στιγμή που γίνεται μητέρα. Είχε γράψει κάπου ο Σαίξπηρ ότι το ανώτερο σημείο πόνου που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος πριν τρελαθεί είναι ο πόνος της γέννας και όσες γυναίκες μπήκαν στην αίθουσα τοκετού χωρίς την επισκληρίδιο βοήθεια, σίγουρα βγήκαν ουρλιάζοντας.
Ξεχνιούνται αμέσως οι πόνοι της γέννας, έλεγαν οι μανάδες μας και δεν είχαν και άδικο.Το »αμέσως» βέβαια είναι σχετικό, καμιά φορά συνοδεύεται από νυχτερινούς εφιάλτες ή πραγματικούς πόνους στη διάρκεια της ημέρας, είτε λόγω του τοκετού, είτε λόγω της στάσης του σώματος κατά τους πρώτους μήνες, όταν διαρκώς κρατάς ένα μωρό αγκαλιά και το θηλάζεις ή το παρηγορείς, το γεγονός είναι ότι από μόνο του αυτό το θαύμα της νέας ζωής απαλύνει τις επώδυνες μνήμες και αν είσαι από τις τυχερές που δε βυθίζονται στην επιλόχεια κατάθλιψη, βιώνεις το θαύμα αυτό κάθε λεπτό της ημέρας.
Σταματάς όμως να πονάς ποτέ;