Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ: Χώρος, χρόνος, συναισθήματα και 5η διάσταση

Παρασκευή 24 Απριλίου 2015

Χώρος, χρόνος, συναισθήματα και 5η διάσταση

γράφει o Γεώργιος Νικηταΐδης

Contents [hide]

Είμαστε μόνοι μας στον χώρο; γιατί στον χρόνο δεν είμαστε…

Περπατώ σε έναν δρόμο ο οποίος μου φαίνεται έρημος. Είναι χωματόδρομος, έχει ησυχία πολύ, είμαστε εγώ και η φύση. Ξαφνικά νιώθω μόνος, νιώθω ένα ρίγος, έναν φόβο, νιώθω απομονωμένος, νιώθω μακριά από άλλους ανθρώπους. Ήθελα να μείνω μόνος μου, αλλά η επαφή με την φύση και την μοναξιά και την ησυχία με τρομάζει λίγο. Ξαφνικά, αντιλαμβάνομαι ότι περπατάω σε χωματόδρομο, σε χώμα σκληρό, σε πέτρες και κοιτώντας πιο προσεκτικά τον χωματόδρομο, βλέπω ότι υπάρχουν ίχνη. Κάποιοι έχουν περάσει από εδώ πριν από εμένα. Υπάρχουν σημάδια ζώων, υπάρχουν σημάδια ανθρώπων ακόμα και τροχοφόρων. Τι σημαίνει άραγε αυτό ξαφνικά, μέσα στην απόλυτη σιγή και την απόλυτη μοναξιά; Συνειδητοποιώ ότι απλώς αυτή την στιγμή, αυτή την χρονική στιγμή είμαι ο μόνος που βαδίζει σε αυτό τον χωματόδρομο. Πριν πέρασαν δεκάδες, υπάρχουν πολλά ίχνη, πέρασαν πριν από λίγη ώρα, πέρασαν εχθές, πέρασαν τις προηγούμενες ημέρες. Όλα αυτά έχουν να κάνουν με τον χρόνο. Στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή είμαι μόνος. Στον χώρο αυτόν όμως δεν είμαι μόνος, υπάρχουν ίχνη. Τι σημαίνει αυτό άραγε;

Αν γίνω ακόμα πιο παρατηρητικός βλέπω και νιώθω τις ενέργειες τους. Νιώθω και μυρίζω το κοπάδι που πέρασε από εδώ με τα αιγοπρόβατα, αισθάνομαι δίπλα μου τους ανθρώπους που βάδισαν. Όμως δεν τους βλέπω, δεν τους ακούω. Αλλά ήταν σε αυτόν τον χώρο. Τι σημαίνει άραγε αυτό; Είμαστε πραγματικά μόνοι μας; Ένας χώρος που φαίνεται έρημος, αλλά που τον χρησιμοποιούν και άλλοι άνθρωποι, μόνο που δεν είμαστε στην ίδια χρονική στιγμή, και αν ήμασταν τί θα άλλαζε;

Ο χώρος ανήκει σε όλους

Εκτός του ότι είναι ένας δημόσιος χώρος όπως λέμε, ο χώρος ανήκει σε όλους. Εμείς απλώς περνάμε από τον χώρο. Εγώ περνάω από αυτόν τον χώρο τώρα και σε αυτήν την χρονική στιγμή τώρα νομίζω ότι είμαι μόνος μου. Μου φαίνεται λίγο αστείο το ότι είμαι μόνος μου. Ποια είναι η αλήθεια; ο χώρος ή ο χρόνος; Στο ένα νιώθω ότι δεν είμαι μόνος μου στο άλλο νιώθω μια απόλυτη μοναξιά και γαλήνη. Και αν όλοι αυτοί που πέρασαν από εδώ εμφανιστούν ξαφνικά μπροστά μου, τι θα γίνει; Θα μου χαλάσουν την ησυχία. Όμως εγώ θα συνεχίσω να περπατάω σε αυτόν τον χώρο, θα συνεχίσουν να περπατάνε και αυτοί και να γεμίσει ο χώρος, εγώ θα συνεχίσω να νιώθω μόνος μου; τι σχέση έχω εγώ με τον χώρο αυτόν; τι σχέση έχω με τον χρόνο, τι σχέση έχω με τους ανθρώπους αυτούς; τι σχέση άραγε; Στις υπόλοιπες μας σχέσεις με τους δικούς μας ανθρώπους, συχνά νομίζω ότι είμαστε μόνοι μας. Οι άλλοι δεν μας δίνουν σημασία. Μπορεί να ζούμε στον ίδιο χώρο και να είμαστε μόνοι μας. Ζούμε στον ίδιο χώρο αλλά μπορεί να μην συμπίπτουμε χρονικά, μάλιστα μπορεί να τον έχουμε χωρίσει κιόλας σε μικρότερους χώρους. Ο καθένας να έχει τον χώρο του.

Εδώ μου έρχεται στο μυαλό η σύνδεση του χώρου με την ώρα. Έχουμε χωρίσει τον χώρο της Γης σε ώρες. Η κάθε χώρα έχει την ώρα της. Έτσι γίνεται στην διάσταση του χωροχρόνου. Έτσι μπορεί κάποια στιγμή να είμαι μόνος μου, αλλά είμαι πραγματικά μόνος μου; Τελικά τι σημαίνει ο χρόνος ακριβώς; τι συνδέεται τελικά με τα συναισθήματα, ο χώρος, ή ο χρόνος; και ο χώρος μου προκαλεί συναισθήματα αλλά και ο χρόνος. Αν είμαι μόνος μου σε αυτόν τον χώρο, αν είμαι μαζί με άλλους. Ο ίδιος χώρος σε άλλο χρόνο, είναι διαφορετικός. Σε αυτόν τον χρόνο άλλος χώρος είναι διαφορετικός. Πως μας επηρεάζει ο χώρος και ο χρόνος; Τι σημαίνουν για μένα όλοι αυτοί που χρησιμοποιούν τον ίδιο χώρο σε διαφορετικό χρόνο;

Θέλω να είμαι μόνος μου; Οι άλλοι πέρασαν από εδώ στο σωστό χρόνο και τώρα με άφησαν μόνο μου.

Θέλω να είμαι με παρέα; Που είναι όλοι άλλοι; γιατί πέρασαν σε λάθος χρόνο;

Τελικά μήπως και ο χώρος και ο χρόνος επηρεάζεται από τα δικά μου συναισθήματα;

Αναλόγως τα συναισθήματα μου, χαρακτηρίζω και τις ποιότητες του χώρου και του χρόνου. Τί γίνεται αν έχω να δω το παιδί μου πολλές ημέρες; Είμαστε στον ίδιο χώρο, κινούμαστε, απλά διαφέρει ο χρόνος που συναντιόμαστε. Είναι πολύς ο χρόνος για εμένα; Είναι λίγος ο χρόνος για το παιδί μου ή αντίστοιχα ένας από τους δυο χρειάζεται περισσότερο χρόνο, ο άλλος λιγότερο; Το ίδιο με τους συντρόφους. Εκεί που ο ένας σύντροφος λείπει στον άλλον και θέλει περισσότερο χρόνο μαζί του ξαφνικά ο χώρος, ο ίδιος χώρος, γίνεται ασφυκτικός ή αντίθετα γίνεται απολαυστικός. Πόσο σχετικός είναι τελικά ο χώρος και ο χρόνος για τον άνθρωπο; Αναλόγως με τα συναισθήματα, αναλόγως την ποιότητα που του δίνουμε κάθε φορά. Τα συναισθήματα μου στο πέρασμα του χρόνου.

Μερικές φορές πάω γρήγορα, τρέχω κινούμαι μέσα στο χώρο, βιάζομαι χρησιμοποιώ λίγο χρόνο δηλαδή μέσα στο χώρο, και αυτό επειδή πρέπει να μετακινηθώ, θέλω να αλλάξω υπάρχει ανάγκη για αλλαγή. Άλλες φορές στον ίδιο χώρο κινούμε αργά, χρησιμοποιώ πολύ χρόνο, θέλω να μείνω, να ξεκουραστώ, να παρατηρήσω, να δημιουργήσω, να έρθουν ιδέες, έμπνευση. Η ισορροπία αυτών των δύο φαίνεται ότι είναι λυτρωτική. Πότε το ένα πότε το άλλο. Κανένα από τα δύο δεν θέλει ενοχές. Να βρίσκονται σε ισορροπία. Η ανισορροπία είναι να εστιάζομαι περισσότερο στο ένα από ότι στο άλλο. Το συναίσθημα από την φύση του είναι συνεχώς διαφορετικό. Είναι διαφορετικό σε κάθε χώρο. Όταν έχω ένα συναίσθημα και αλλάξω χώρο, είναι πολύ πιθανό να αλλάξει το συναίσθημα. Να επηρεάζεται από την ενέργεια του νέου χώρου.

Με την πάροδο του χρόνου επίσης αλλάζει το κάθε συναίσθημα

Έχω ένα συναίσθημα τώρα και λίγη ώρα μετά έχω ένα άλλο συναίσθημα. Έτσι αλληλο-επηρεάζονται άμεσα ο χώρος, ο χρόνος και τα συναισθήματα. ‘Όταν όλο αυτό μπορούμε να το παρατηρούμε είναι λυτρωτικό, είναι εν-τάξει. Σε αυτό το επίπεδο κατανόησης του χώρου και του χρόνου, έτσι αλλάζουν τα πράγματα, έτσι αλλάζουν τα συναισθήματα.

Ο ίδιος ο χώρος δεν είναι ίδιος κάθε στιγμή γιατί είναι ένα συμπύκνωμα ενέργειας το όποιο έτσι και αλλιώς ρέει και είναι συνεχώς διαφορετικός. Γι’ αυτό είναι συνεχώς διαφορετικός και ο χρόνος. Σε διαφορετικό χρόνο ο χώρος είναι διαφορετικός. Έτσι και τα συναισθήματα μου είναι διαφορετικά. Ποιο όμως επηρεάζει ποιό; Τα συναισθήματα μου επηρεάζουν τον χώρο που μένουν εκεί σαν ενέργεια ή ο χώρος επηρεάζει τα συναισθήματα μου; Και πως επηρεάζονται τα συναισθήματα μου; Από τα συναισθήματα των άλλων στον ίδιο χώρο; Είναι ένα συνεχές παιχνίδι που χρειάζεται μια συνεχής παρατήρηση να διαλέγω τα συναισθήματα μου. Να διαλέγω τον χώρο και να διαλέγω και το χρόνο ίσως.

Φυσικά και τα συναισθήματα επηρεάζονται και από άλλους παράγοντες αλλά τώρα τα εξετάζουμε σε σχέση με τον χώρο και τον χρόνο. Πως αλλάζουν στον χώρο και στον χρόνο. Είναι εν-τάξει να βιάζομαι, αλλά είναι εν-τάξει να πηγαίνω και αργά. Ποιός είναι ο πραγματικός χρόνος; Αυτός που νιώθει κάποιος όταν περιμένει στημένος στην γωνία και περιμένει για την καθορισμένη συνάντηση του με κάποιον που έχει αργήσει; ή αυτός που τρέχει να προλάβει επειδή έχει αργήσει στην συνάντηση; Ποιος είναι ο πραγματικός χρόνος στον χώρο της συνάντησης; Αλλιώς τον νιώθει ο ένας, αλλιώς τον νιώθει ο άλλος. Πιθανώς βρίσκονται σε έναν συγκεκριμένο χώρο, στον χώρο της συνάντησης-νοητικά εννοώ- και ο ένας ανυπομονεί και ο άλλος τρέχει και δεν φτάνει. Δυο διαφορετικές όψεις του χρόνου σε έναν χώρο.

Υπάρχει ο χώρος και ο χρόνος;

Ένα θέμα που προκύπτει από τις προηγούμενες διαπιστώσεις είναι αν τελικά υπάρχει ο χώρος και ο χρόνος με την έννοια που τον αντιλαμβανόμαστε; Αυτό είναι που αποκαλούμε 4η διάσταση, τον χωροχρόνο δηλαδή. Τελικά αντιλαμβανόμενος κάποιες τέτοιες εγγραφές, αυτό σημαίνει ότι βρίσκομαι σε αυτό που λέμε 5η διάσταση; Το να μπορώ να βλέπω στον χώρο και στον χρόνο, να αισθάνομαι στον χώρο και στον χρόνο ταυτοχρόνως, τότε είμαι στην 5η διάσταση; Όταν μπορώ να παρατηρώ κάτι σημαίνει ότι δεν είμαι αυτό, σημαίνει ότι είμαι έξω από αυτό. Δηλαδή, εφόσον παρατηρούμε την διάσταση του χωροχρόνου με τέτοιες εμπειρίες, σημαίνει ότι είμαστε σε μια άλλη διάσταση.

Φαίνεται ότι μια αναπαράσταση της 5ης διάστασης είναι ένας ιστοχώρος, μια ιστοσελίδα, ή και ολόκληρο το διαδίκτυο. Ο καθένας μπαίνει και γράφει, αφήνει το αποτύπωμα του και κάποιος μπαίνει στον δικό του χρόνο και το βλέπει εκεί γραμμένο. Το ίδιο είναι ίσως ένα βιβλίο που ταξιδεύει μέσα στον χρόνο.

Που μας οδηγεί άραγε αυτό το ενιαίο του χώρου και του χρόνου;

Αυτό του να μην περιορίζεται ο χώρος από τον χρόνο, ούτε ο χρόνος από τον χώρο. Στην ουσία δεν περιορίζονται, αλληλοσυνδέονται και εξελίσσονται και προχωρούν. Και που μας πάνε; Πως θα την λέμε αυτή τη διάσταση που είναι πέρα από τον χώρο και τον χρόνο; Δεν είμαστε πολύ μακριά νομίζω σαν ανθρωπότητα από την κατάσταση αυτή που θα βλέπουμε τα πάντα όσα έχουν γίνει σε ένα χώρο στην διάρκεια του χρόνου. Σιγά σιγά διευρύνονται οι αισθήσεις μας, η αντίληψη μας, η συνειδητότητα μας, και ο χρόνος, το “timing” που λέμε δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία. Γι’ αυτό γίνονται όλα τα πράγματα πιο γρήγορα. Δηλαδή το “timing” είναι πάντα. Γι’ αυτό τα πράγματα έχουν γίνει πιο γρήγορα. Γι’ αυτό οι αποφάσεις μας χρειάζεται να γίνονται πιο γρήγορα.

Όλοι οι δάσκαλοι μας λένε ότι είμαστε θεοί και ότι οι επιθυμίες μας μπορούν να πραγματοποιηθούν τώρα. Να μπαίνουμε στην δράση αμέσως. Δείτε το στην ζωή σας. Όσες φορές κωλυσιεργώ και προσπαθώ να μείνω καθηλωμένος στην 4η διάσταση, στην δική μου εμπειρία είναι ότι, “τρώω τα μούτρα μου”, υποφέρω. Δυσανασχετώ. Θυμάμαι έναν αξιωματικό στον στρατό που μας έλεγε ότι ο αληθινός στρατιώτης πρώτα κάνει κάτι και μετά ρωτάει αν έπρεπε να το κάνει. Μόνο έτσι έχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Αυτός βέβαια εννοούσε κάτι άλλο, μιλούσε για την παρόρμηση, για το ένστικτο. Αλλά ίσως τελικά στην 5η διάσταση να είναι κάπως έτσι τα πράγματα. Μας αναγκάζουν πλέον οι καταστάσεις να μην περιοριζόμαστε από τον χώρο και τον χρόνο. Αποκτάμε μια γνώση. Αποκτάμε μια εμπειρία από τον χώρο και τον χρόνο. Όπως και από τις προηγούμενες τρεις διαστάσεις. Αλλά τελικά όλο αυτό είναι μια πληροφορία που είναι για να μας πάει παρακάτω. Κάθε φορά που μένουμε εγκλωβισμένοι μέσα σε αυτές τις 4 διαστάσεις μάλλον υποφέρουμε.

Μας έχουν δοθεί πλέον ένα σωρό τεχνικές που μας βοηθούν να εναρμονιστούμε να αποδεχτούμε και να υπερβούμε τις τρεις μας διαστάσεις, και υπάρχουν και πολλές τεχνικές που μας κάνουν να αποδεχτούμε και να υπερβούμε την 4η διάσταση του χώρου και του χρόνου. Όλες αυτές οι νοητικές ασκήσεις μας φέρνουν πιο κοντά σε αυτό που ονομάζουμε 5η διάσταση ή όπως αλλιώς θέλουμε. Κάποιοι το λένε 5η διάσταση. Κάποιοι το λένε Πνεύμα, κάποιοι το λένε Ψυχή. Νομίζω όμως ότι όλοι αντιλαμβάνονται το ά-χρονο και το ά-χωρο και τελικά νομίζω ότι εκεί εξασκούμαστε τώρα. Άραγε που θα οδηγηθούμε; Μετά από αυτό τί; ‘Έχουν γραφτεί πάρα πολλά ήδη για την 5η διάσταση.

‘Όσο η συνειδητότητα μας κατακτάει αυτόν τον τόπο θα αρχίσουμε περισσότερο να δουλεύουμε στις αιτίες παρά στα αποτελέσματα. ‘Όσο αρχίζουμε να έχουμε δράση αντί για αντιδράσεις τότε τα πράγματα οδηγούν κάπου αλλού. Σαφώς οδηγούμαστε στο να γίνουμε Πνεύματα επί Γής. Να γίνουμε όπως στον Ουρανό και στην Γή. Να γεμίσουμε την Ύλη με Πνεύμα. Να καταλάβουμε τελικά ότι το Πνεύμα και η Ύλη είναι ένα. Δεν συγκρούονται. Δεν αντιμάχονται. Είναι όπως άνω έτσι και κάτω. Χιλιάδες χρόνια μας το λένε οι μύστες και οι δάσκαλοι. Φαίνεται ότι αυτό που κάπως πιστεύαμε, έχουμε αρχίσει να το βιώνουμε ήδη, όλο και περισσότερο. Η επιστήμη το αποδεικνύει όλο και σαφέστερα. ‘Άραγε αυτό που θα μας οδηγήσει; Τι είναι μετά;

Όλα αυτά που έχουμε ζήσει, οι δυσκολίες τα προβλήματα, οι χαρές οι λύπες τα εμπόδια, οι αντίξοες συνθήκες, έχουν περάσει. Δεν υπάρχουν πια. Αυτά δεν τα βλέπουμε σήμερα. Δεν τα βλέπουμε στην σημερινή μας ημέρα. Αυτά όμως είναι που μας οδήγησαν να γίνουμε αυτοί που είμαστε σήμερα. Να έχουμε την συνειδητότητα που έχουμε σήμερα, τις σκέψεις. Πιθανώς να έχουμε το σώμα που έχουμε σήμερα. Τα υλικά που έχουμε σήμερα. Να έχουμε αυτή την συνειδητότητα πνεύματος που έχουμε σήμερα. Όμως όλα αυτά (που μας έφεραν ως εδώ) δεν υφίστανται πλέον. Είναι σαν κάθε ημέρα, κάθε λεπτό να ξεκινάμε από το μηδέν. Σαφώς δεν είμαστε άγραφοι χάρτες, σαφώς έχουμε έναν σωρό πράγματα, έναν σωρό χρήσιμα αρχεία από αυτή τη ζωή και από προηγούμενες ζωές και αυτά είναι τα εφόδια μας, είναι η βιβλιοθήκη μας. Για να αντιμετωπίσουμε το νέο. Η ζωή κινείται μόνο προς τα “εμπρός”. Αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την λέξη “εμπρός” πέρα από την διάσταση του χώρου και του χρόνου.

Η ζωή είναι αυτό που κινείται. Η κίνηση είναι η ζωή.

Το να κάθομαι και να αναπολώ τα προηγούμενα, αυτό δεν είναι κίνηση, αυτό είναι στάση. Η στάση δεν είναι ζωή. Μόνο όταν κινούμαι μονάχα προς τα εμπρός, μόνο όταν δεν εστιάζομαι στα προβλήματα, αλλά εστιάζομαι στις λύσεις και ψάχνω να βρω λύσεις αποδεχόμενος το πρόβλημα, αποδεχόμενος εμένα, αποδεχόμενος την όλη κατάσταση, χωρίς οργή και χωρίς θυμό και είναι εντάξει να οργίζομαι και να θυμώνω αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Το θέμα είναι τι θα το κάνω αυτό. Ωραία θυμώνω, σε τι μου είναι χρήσιμο αυτό; Τι θέλει να μου πει το ότι θυμώνω, τι θέλει να μου το ότι ζορίζομαι; Τι θέλει να μου πει το ότι αρρωσταίνω; Τι θέλει να μου πει το ότι πονάω; Γιατί πονάω;

Την λύση την ξέρουμε μόνο εμείς…

Έχουμε τα μηνύματα, έχουμε την βιβλιοθήκη και λείπει ο τρίτος παράγοντας για να κάνουμε την εξίσωση, η λύση. Την λύση την ξέρουμε μόνο εμείς. Όποιος έχει τα γένια έχει και τα χτένια. Κανένας άλλος δεν ξέρει την λύση που είναι κατάλληλη για εμάς. Μόνο για εμάς είναι κάποια λύση, είναι γραμμένη στο DNA μας, είναι γραμμένη στη βιβλιοθήκη μας, απλά δεν την ξέρουμε. Είναι αυτό που ακούμε συχνά ότι αν κάνουμε κάθε ημέρα το ίδιο πράγμα είναι σχεδόν απίθανο να επιδιώκουμε ένα νέο αποτέλεσμα. Το νέο αποτέλεσμα θα έρθει από νέο τρόπο δράσης. Ένας νέος τρόπος δράσης θα έχει ένα διαφορετικό αποτέλεσμα από τους παλιούς τρόπους.

Ευελιξία…

Η εποχή επιβάλει ευελιξία. Η ευελιξία προϋποθέτει την πίστη. Μόνο όταν έχω πίστη ότι μπορώ να ελιχθώ και μπορώ να μην φεύγω από τους στόχους μου και από την καλή μου πρόθεση, μπορώ να προχωρώ. Σε έναν δρόμο που είναι γεμάτος εμπόδια και αντιξοότητες δεν μπορώ να πηγαίνω με έναν τρόπο, πρέπει να βρω διάφορους. Το καλό το παλικάρι, ξέρει και άλλο μονοπάτι. Το καλύτερο παλληκάρι, ξέρει πολλά μονοπάτια. Και ακόμα καλύτερα δεν χρειάζεται να τα ξέρει, χρειάζεται να τα ακολουθεί. Και όταν τα ακολουθήσει θα ξέρει. Θα ακολουθήσουμε τα μονοπάτια, ας ακολουθήσουμε αυτά τα μονοπάτια που ονειρευόμαστε. Αυτά που ονειρεύομαι και φαντάζομαι σήμερα είναι αυτά που, αν το αφήσω, θα γίνω αύριο. Γιατί αν την μια στιγμή ονειρεύομαι και την άλλη λέω ότι δεν είναι δυνατόν να κάνω εγώ αυτό, τότε δεν θα το κάνω ποτέ και θα μένω στάσιμος και θα πονάω και θα αρρωσταίνω και θα θυμώνω και θα οργίζομαι και θα μένω εκεί. Όμως δεν είναι αυτό η ζωή. Η ζωή είναι να κινείσαι. Αυτό που σήμερα μοιάζει με γκρεμό αύριο θα είναι ένα καταπράσινο λιβάδι. Αυτό σήμερα που μοιάζει με τοίχο, αύριο θα είναι μια ανοιχτή πόρτα.

Ο θυμός είναι ο ίδιος είτε τον εκφράζω, είτε τον κρατάω μέσα μου

Αν έχω θυμό με κάποιον, με μια κατάσταση, δεν έχει πολύ σημασία αν θα το πω ή δεν θα το πω. Σίγουρα είναι καλύτερα να το πω. Άλλες φορές δεν μπορώ να το πω, δεν χρειάζεται να το πω, δεν έχει σημασία. Ο θυμός όμως υπάρχει, είτε υπάρχει μέσα μου είτε τον βγάζω. Είναι εκεί συνεχώς, τον θρέφω. Είτε τον εκφράσω με έναν άσχημο τρόπο, είτε δεν τον εκφράσω το θέμα είναι να καταλάβω. Το θέμα είναι να φύγω πάνω από τον θυμό.Είμαι θυμωμένος επειδή δεν έχω τις συνθήκες που θέλω για να δουλέψω; Είμαι θυμωμένος με τον συνεργάτη μου; Είμαι θυμωμένος με τον ιδιοκτήτη του χώρου στον οποίο εργάζομαι ή κατοικώ; Είμαι θυμωμένος με τους γονείς μου για αυτά που μου έδωσαν; Είμαι θυμωμένος με τον σύντροφο μου που δεν μου δίνει αυτά που θέλω; Είμαι θυμωμένος με το σύμπαν για την τύχη μου; Σαν αποτέλεσμα είναι να μπλοκάρω την εργασία μου και να μπλοκάρω το προχώρημα μου σε καινούργιους δρόμους.

Όταν κάποια στιγμή το αποδεχτώ όλο αυτό, αποδεχτώ στον εαυτό μου ότι μπορώ να είμαι θυμωμένος για κάποιους λόγους. Ότι μπορώ να μην μου αρέσει όλο αυτό. Ότι δεν είναι ο άλλος υπεύθυνος που εμένα δεν μου αρέσει αυτό. Αυτός κάνει τον δικό του δρόμο, εγώ κάνω τον δικό μου δρόμο. Μπορεί να μην μου αρέσει και είναι εντάξει να μην μου αρέσει. Να μην μπορώ να το χειριστώ, να μην μπορώ να κάνω κάτι, να μην μπορώ να το πω. Είναι όλο αυτό εντάξει, μια χαρά. Το παίρνω όλο αυτό μαζί μου και πάω παρακάτω. Εννοώ όχι ότι παίρνω τον θυμό μαζί μου και πάω στον επόμενο χώρο και αρχίζω και εκεί να πνίγομαι. Απλά έχω λύσει αυτόν τον θυμό και ξέρω και αποδέχομαι τι είναι αυτό που θέλω. Το θέμα είναι να φύγω πάνω από τον θυμό.

Γιατί πότε θυμώνουμε; Όταν δεν γίνεται αυτό που θέλουμε. Είναι εντάξει αυτό. Είναι εντάξει να θέλω κάτι. Το κρατάω αυτό που θέλω και προχωρώ παρακάτω. Χωρίς θυμό, χωρίς αρνητική ενέργεια χωρίς τίποτα και όλα ρέουν μια χαρά. Και μπορεί να ανακαλύψω τελικά ότι αυτό δεν το χρειάζομαι πια. Και βλέπω ότι αμέσως μόλις το αποδεχτώ έρχεται μια άλλη συνεργασία, μια άλλη σχέση που δεν έχει όλα αυτά τα προβλήματα και με πάει σε ένα άλλο επίπεδο και είμαστε όλοι χαρούμενοι. Και έτσι λένε ότι έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

Ο φόβος της εποχής μας εγκλωβίζει, σε αυτόν τον θυμό. Παγώνουμε από τον φόβο, δεν μπορούμε να εκφράσουμε τον θυμό, δεν μπορούμε να τον μετουσιώσουμε και να τον κάνουμε δημιουργικό και μένουμε άπραγοι. Δυστυχώς μόνο όταν τα χάσουμε όλα και δούμε ότι ακόμα ζούμε, όταν δεν έχουμε τίποτα πια, καμιά αξιοπρέπεια, κανένα υλικό, μας έχουν πάρει τα χρήματα, τον χρυσό, τα σπίτια, τα αυτοκίνητα, την τροφή. Όταν όλα τα χάσουμε και δούμε ότι ζούμε ακόμα, τότε αντιλαμβανόμαστε ότι κάτι άλλο συμβαίνει.

Δεν είναι όμως τόσο πολύ αργά, ας το δούμε. Τώρα και για πάντα!

enorasis

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ