Η προσευχή ήταν από τα αρχαία χρόνια, ένας τρόπος επαφής του ανθρώπου με το θείο, με τις ανώτερες κι άγνωστες σ’ αυτόν δυνάμεις, με τον Θεό του. Σε κάθε οργανωμένη θρησκεία, υπήρξαν προσευχές που χρησιμοποιήθηκαν είτε σαν παρακλήσεις, είτε σαν ευχαριστήριες. Μέσα από αυτές, ο άνθρωπος μπόρεσε να ζητήσει αυτά που βαθιά μέσα του επιθυμούσε διακαώς και να βρει μία οδό για να του προσφερθούν. Ήταν το μέσον για να ενωθεί με τη Θεία Πρόνοια. 
Στην ιστορία της ανθρωπότητας συναντάμε διάφορες καταγραφές προσευχών, αλλά από τις πλέον γνωστές, είναι αυτές των Ψαλμών του Δαυίδ. Τα Ιερά τους Λόγια παράγουν δυνατές δονήσεις και χρησιμοποιούνται από την Εβραϊκή και την Χριστιανική θρησκεία. 
Ιστορικά, οι Ψαλμοί αυτοί αποδίδονται στον Δαυίδ, γιο του Ιεσσαί του Βηθλεεμίτη. Ήταν ο δεύτερος κατά σειρά βασιλιάς των Εβραίων, και βασίλευσε από το 1015 έως το 975 π.Χ. Εικάζεται πως οι Ψαλμοί αποτελούν έμπνευση από προσωπικές εμπειρίες του Δαυίδ,