«Κάτσε να τα πούμε ρε Νικόλα» – «Άστο ρε Αντώνη. Δεν έχεις και τίποτα Ουσίας να πεις»

Είμαι στο γραφείο μου και με παίρνει τηλέφωνο ο λογιστής μου.
«Νικόλα, έλα λίγο στο γραφείο μου έχουμε πρόβλημα».
Πάω. Ο Δημήτρης ανάβει το ένα τσιγάρο μετά το άλλο.
«Θα στο πω χωρίς περιστροφές… χρεοκόπησες. Πρέπει να βρούμε λύση να έλθουμε σε συνεννόηση με τις τράπεζες».

Κανονίζει ένα ραντεβού με τους διευθυντές των 3 τραπεζών που έχω τα επιχειρηματικά μου δάνεια. Το ραντεβού κλείνεται στο υποκατάστημα της μιας. Φτάνουμε με τον οδηγό και την συνοδεία μου, κατεβαίνουμε με τον λογιστή μου από το αυτοκίνητο και μπαίνουμε στην τράπεζα.
Ο Μάκης, ο διευθυντής της τράπεζας που φιλοξενεί την συνάντησή μας μπαίνει κατευθείαν στο ψητό:
«Νικόλα έχουμε πρόβλημα, αλλά θα την βρούμε την άκρη. Δεν είμαστε δα και ξένοι… τόσα χρόνια συνεργαζόμαστε, θα σε βοηθήσουμε. 13 εκατομμύρια Ευρώ δεν είναι ούτε πολλά, ούτε λίγα».
Αρχίζω να φουντώνω.
«Δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα Μάκη μου. Έχω χρεοκοπήσει άλλες δύο φορές στο παρελθόν και είμαι ακόμη εδώ. Βρείτε τα με τον Μήτσο, πείτε μου τι αποφασίσατε και αφήστε με να κάνω μια βόλτα να ξεθολώσω».

Βγαίνω από την τράπεζα. Ο υπεύθυνος της φρουράς μου με ρωτάει αν θέλει να έλθει μαζί μου. Του αρνούμαι, λέγοντας πως θέλω να περπατήσω λίγο μόνος μου.
Στην γωνία βρίσκεται ένας ζητιάνος. Με κοιτάζει και μου λέει:
«Εεεε… σε ξέρω εσένα, σε διάβαζα όταν είχα σπίτι και Internet. Ο Νικόλας δεν είσαι;»
«Ναι» του απαντάω.
«Θα μου δώσεις δέκα Ευρώ να πάρω κάτι να φάω;»

Ψάχνω την τσέπη μου… άδεια.
«Δεν υπάρχει σάλιο φίλε μου, δεν έχω καθόλου λεφτά».
«Με δουλεύεις ρε φίλε; Είσαι ζάμπλουτος, βλέπω στα περιοδικά τις φωτογραφίες σου με όμορφες γυναίκες, κότερα, ελικόπτερα και μου λες ότι δεν έχεις δέκα ευρώ;»

Τον κοίταξα στα μάτια…
Κοίταξα έπειτα την βιτρίνα του διπλανού καταστήματος που καθρεφτιζόμασταν και οι δύο. Αυτός μέσα στην βρώμα και εγώ με το καλοσιδερωμένο μου κουστούμι των 14.500€, φρεσκοξυρισμένος και «αεράτος».
Αυτός ο για μέρες άπλυτος ζητιάνος που δεν είχε ούτε ένα Ευρώ και μου την έλεγε στα μούτρα, ήταν κατά 13 εκατομμύρια Ευρώ πλουσιότερος από εμένα… αυτός δε χρωστούσε πουθενά.

Τα πήρα στο κρανίο.
«Κερατάδες τραπεζίτες …
Θα σας δείξω εγώ. Κάποια μέρα θα με παρακαλάτε να μου ξαναδώσετε δάνεια.
Θα ξαναγίνω Μεγάλος …»

***** *****

Ξύπνησα μούσκεμα στον ιδρώτα.
Να πάρει η ευχή να πάρει… τι την ήθελα την μακαρονάδα βραδιάτικα;
Η τηλεόραση έπαιζε ένα προεκλογικό διαφημιστικό με κάτι πιτσιρικάδες που έπαιζαν μπάλα και τον Αντώνη τον Σαμαρά να τους φωνάζει κοντά του, λέγοντας στον συνονόματό μου «κάτσε να τα πούμε ρε Νικόλα».
Άφρισα… την τύχη μου μέσα. Σε λάθος Νικόλα το είπε.
Ας μου το έλεγε εμένα…

«Τι να πούμε ρε Αντώνη; Από λόγια του αέρα χόρτασα… βρες κανάν πιτσιρικά που δεν σε ξέρει να τα πεις. Εσύ και που βγαίνεις στις κάμερες να μιλήσεις, ανοησίες λες… ο ίδιος άλλωστε το παραδέχθηκες:
(βίντεο)
Τι να πούμε ρε Αντώνη; Το 2012 που βγήκες να ζητήσεις την ψήφο μου για να μας «σώσεις», ήθελες να το παίξεις και ερωτύλος… μας πήδηξες κανονικά:
(βίντεο)

Τι να πούμε ρε Αντώνη;
Για τα παιδιά μας που μεγαλώνουν στο εξωτερικό, μακριά από τον Ήλιο της Πατρίδας και το χάδι των γονιών τους να τους θρέφουν την ψυχή, γιατί εδώ φρόντισες να πεινάσουν αν μείνουν, έτσι ώστε να εξάγεις Ελληνική Ψυχή στους βαρβάρους κολλητούς σου, ή μάλλον αφεντικά σου;
Για τους Ελεύθερους Επαγγελματίες που ανάγκασες να βάλουν λουκέτο στις επιχειρήσεις τους για να πάνε να δουλέψουν για ένα ξεροκόμματο στις Ξένες Πολυεθνικές που καλείς σαν προαγωγός να δραστηριοποιηθούν στην Ελλάδα και να ασελγήσουν επάνω στα κορμιά, τις ψυχές και το Αύριο του λαού σου;
Για γερμανικές Πολυεθνικές που επέτρεπες να καταστρατηγούν το Ελληνικό Εργατικό Δίκαιο μέχρι που βρέθηκε ένας τρελός εργαζόμενος σε αυτές να τις κλείσει, μένοντας και ο ίδιος χωρίς μισθωτή δουλειά παρόλο που μπορούσε να «προσκυνήσει» και να παίρνει μισθό για να κάθεται σπίτι του και να το κάνει «γαργάρα», αλλά κερδίζοντας ένα σαρδόνια λυκίσιο, ΕΛΛΗΝΙΚΟ Χαμόγελο Δικαιοσύνης στο πρόσωπό του, έπειτα από μακρόχρονη επώδυνη αποστολή στην φωλιά της μαύρης λύκαινας;
(Μια Ελλάδα χωρίς Έλληνες)

Τι να πούμε ρε Αντώνη;
Για το ότι υπάρχουν σπίτια Ελλήνων τον 21ο αιώνα, όπου μαζί με το ποτήρια του φραπέ πλένουν και το… καλαμάκι γιατί δεν έχουν λεφτά και για καφέ και για καλαμάκια;
Για το ότι υπάρχουν σπίτια Ελλήνων τον 21ο αιώνα, που οι γονείς την βγάζουν με ψωμί και μόνο, έτσι ώστε να φάνε τα παιδιά τους κρέας μια φορά την εβδομάδα και πατάτες και μακαρόνια τις υπόλοιπες ημέρες;
Για το ότι συνταξιούχοι αναγκάζονται να βγουν να δουλέψουν στα 70 και τα 80 τους για να βοηθούν οικονομικά τα παιδιά τους που μένουν άνεργα, μιας και 70άρηδες και 80άρηδες τους έχουν πάρει τις δουλειές διότι συμφέρει τους εργοδότες να τους απασχολούν «μαύρα» αφού δεν κάνουν τζίρο όχι μόνο για το ΙΚΑ, αλλά ούτε καν για το ενοίκιο;
Για το ότι νεαρές φοιτήτριες, κορίτσια σαν τα κρύα τα νερά βρωμίζουν τα σώματα και τις ψυχές τους και βγαίνουν στην βίζιτα σε σκαφάτους πατσοκοιλιάδες για να βγάλουν τα έξοδα της σχολής τους, μιας και οι πατεράδες τους με τις πετσοκομμένες συντάξεις δηλώνουν ντροπιασμένοι αδυναμία να σπουδάσουν αξιοπρεπώς τα παιδιά τους;

Και πόσα ακόμη να πούμε Αντώνη… αλλά εσύ είσαι μαθημένος όχι να ακούς, αλλά να μιλάς και μόνο. Πολιτικάντης γαρ…
Άστο ρε Αντώνη… καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς.
Άλλωστε υπερόπτης ήσουν πάντα… καλομαθημένο πλουσιόπαιδο που γαλουχήθηκε με τα κόμπλεξ διαχωρισμού της «ανώτερης κοινωνικής τάξης» και του «λαουτζίκου», της Μπενάκειας πολιτικής ιδεολογίας του προπάππου σου.
Για αυτό και στα διαφημιστικά σου spots μιλάς στον Ενικό στους συνομιλητές σου…

«Κάτσε να τα πούμε ρε Νικόλα…»
Όχι ρε φίλε… δεν κάθομαι.
Και θα μου μιλάς στον Πληθυντικό, όπως και είσαι υποχρεωμένος, μιας και δουλειά σου είναι να με υπηρετείς, υπάλληλός μου είσαι… για αυτό πληρώνεσαι αδρά από το αίμα και τον ιδρώτα μου, όχι για να ξεπουλάς εμένα και τα κληροδοτήματα των παππούδων μου στα εγγόνια μου, στους Βησιγότθους.

Δεν είμαι απλά ο Νικόλας βλέπεις… είμαι ο Νικό-λαος.
Και ο Λαός πάντα Νικά στο τέλος… αλλιώς δεν είναι το τέλος.
Γιατί ο Νικόλαος είναι και Αλκίνοος… δυνατός στον Νου.
Φύσει και θέσει Παίκτης…

Η δική σου η τιμωρία, και δικό σου πολιτικό τέλος, θα είναι αυτή που σου αξίζει, αρμόζει και σου πρέπει… άλλωστε τα βάρβαρα αφεντικά σου φρόντισαν να σου θυμίσουν την αξία που έχεις και όχι αυτή που εσύ πιστεύεις πως έχεις, όταν σε ξεζούμισαν καλά καλά, σε έκαναν τον πιο μισητό πρωθυπουργό της σύγχρονης Ελλάδας και σε πέταξαν έπειτα σαν στυμμένη λεμονόκουπα.
Η Ματαιοδοξία σου ήθελε να αναφέρεσαι στην Ιστορία και τους απογόνους σου σαν ισάξιος του Αλεξάνδρου.
Μα θα είσαι για πάντα ο Ηρόστρατος της πρώτης γενιάς Ελλήνων του 21ου αιώνα.
Αντώνη…

Και… Αλέξη.
Επειδή είσαι και εσύ φιλόδοξος και σε ενδιαφέρει και εσένα η υστεροφημία σου…
Να θυμάσαι πως Ε-μείς σου δίνουμε την ευκαιρία να αποδείξεις πως έχεις τα balls που ισχυρίζεσαι πως έχεις.
Αλλιώς Ε-μείς και θα φροντίσουμε να έχεις το επώδυνο για την Ματαιοδοξία πολιτικό τέλος του Ηρόστρατου.
Στα μαύρα κατάστιχα της Ιστορίας…

© 23 Ιανουαρίου 2015 Νικόλαος Παναγοδημητρόπουλος

nikolaswar

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ